Yaşam, kimi zaman ayna gibi parlak bir su yüzeyidir. O an her şey durgundur; pırıl pırıldır. Ses duyulmaz çevrede. Bilinç, kımıldamayan görüntülerin dinginliğinde yarı uykuludur. Sonra nereden geldiği belirsiz bir taş düşer suya. Önce taşın sesi uyarır seni. Ardından suyun yüzü dalgalanmaya başlar. Bir noktadan çevreye doğru yayılan çember aynayı bozar, görüntüleri dağıtır, hayalleri alıp götürür. Suya baktığında sen de dalgalanırsın; başın döner, dengen bozulur. Su mu dalgalanıyor; yoksa sen mi yalpalanıyorsun?..




Not: Yazı seneler önce girdiğim öss deneme sınavının birisinden alıntıdır.