Sen ağlıyorsun... ben yanıyorum
Sen gülüyorsun... ben sönüyorum

Bir gülü sevmenin ızdırabıyla aşkımın
Hazan mevsimi dolarken gecelerime
Karanlığın yüreğime damladığı an
Kâbus rengi rüya gibi... kara gibi
Bağrımda açılan yara gibi
Sen dokunuyorsun... ben kanıyorum

Sessizliği dinlemeyi özlüyorum sonra
Sensizliği beslemeyi umutlarımda
Uçuruma giderken hayatım
Bir romanın akışına kapılmayı
Terkedenin sen olduğunu
Umursamayanın ben olduğumu
Yine bir dumanlı sabahında uykumun
Yaralı şarkıların yüreğini beklerken
Bitap düştüğünde aşkımız...

Sen ağlıyorsun... ben yanıyorum
Sen gülüyorsun... ben sönüyorum
Sen çıkıyorsun karşıma sonra
Ben... Utanıyorum

Yalnızlığımı anla yine bu gece
Hissettiğim karlı dağların ardında seni
Bir rüzgâr olmak istiyorum Kuzeydoğu'dan
Işık olmak istiyorum gözlerini hapseden
Aşık olmak istiyorum kaybettiklerime
Güneş gibi... yağmur gibi... bulut gibi...
Sonsuzluğu bekleyen umut gibi...

Sen ağlıyorsun... ben yanıyorum
Sen gülüyorsun... ben sönüyorum
Sessiz şafaklarımı her sabah
Sensiz bir daha
Bir daha anıyorum

Kar düştü dolaştığımız yeşillere
Tutunduğumuz dallara...
Güvendiğimiz dağlara kar düştü
Bir soğuk hayaldi ki aklıma
İlkbahar'dan kalan yar düştü
Gidişin düştü kalbime... isyanlar düştü
Ben seni arıyordum sende... hep onlar düştü
Türkülerimiz öksüz kaldı... ağıtlar düştü
İsmini gözyaşıyla yazdığım kâğıtlar düştü
Bir soğuk hayaldi ki aklıma
Mazide kalan
Hatıralar düştü...

Yorgun günlerin şarkısını söylüyorum
Vurulduğum günün melodisini
Esrarına gizliyorum duygularımı
Derinliklerine gömüyorum kalbimin
Çiğnemediğim gururum üstüne
Bozamadığım yeminim üstüne
Alaturka bir plak gibi
Tekrar tekrar dinlerken hatıraları
Nedamete sarılıyorum seni sevmekten
Mehtabına sarılmak gibi karanlığın
Göğsüne yaslanmak gibi...
Seni ölesiye unutmak varken
Utanıyorum...

Sen ağlıyorsun... ben yanıyorum
Sen gülüyorsun... ben sönüyorum
Sen dokunuyorsun... ben kanıyorum.
Sen unutuyorsun... ben anıyorum
Sen çıkıyorsun karşıma sonra
Ben...utanıyorum