Sonu gelmeyen bekleyişlerle sarıp sarmalanırken haftalar ve sabahlara umut taşımazken geceler, ihanetlerin üstü kırmızı perdelerle örtünürken, hasret örümcek ağı gibi yaparken oyasını etrafında, onca ihanetlerin tokatlarını yemiş ve onca mutsuz insanların çemberinde sıkışmışken yaşamın, kırmızı bir aşkın büyüsüne kapılmayı ne denli arzuluyor yüreğin. Her şeyi düşünürsün, fakat hiçbir şeyi düşünmediğini anladığında bir boşluğun ortasında çırpınırsın, sudan çıkmış balık gibi. Yaşarken yalnızlığın alışılmış kuytusunda, tek başına olmadığının minnetini duyarken içten içe, gecenin füsunkar ve eşyaların suskun çok sesliliğinin eşliğinde kelimeleri yan yana getirip cümleler kurmaya çalışırsın; uzun, noktasını koymaya kıyamadığın kelimeler sıralarsın cümle diye. Anlamsız olduklarının farkına vardığında içinden bir ses yükselir, yalnızca kendi duyduğun. Beyninin en kuytularını bir kez daha yoklarsın, kalbe giden yolları tararsın, bir kez daha denersin kelime oyununu, bir ses daha yükselir içinden...Bu sessiz çığlıkların kulak delen gürültüsünü bastırmak için açarsın camları, doldurursun odayı soğuk havayla, kulak verirsin dışarıdan gelen her sese. Doğanın karanlık yüzüne çevirirsin yüzünü. Karanlığın yağmurlu havası çeker seni dışarıya. Beyninde kelimeler, sırtında kelime oyununa yenik düşmüşlüğün ezikliği, kalbinin ıssız dehlizlerinde kırmızı aşkın özlemi ve ulaşılmazlığı, atarsın bedenini çöplükte eşelenen martıların yanına. Kayalıklara çarpan dalgaların köpüklü beyazına kaptırırsın gönlünü bir an. Beyninde kelimeler, sırtında kelime oyununa yenik düşmüşlüğün ezikliği, kalbinde kırmızı aşka duyulan sınırsız özlemle bir kaya parçası gibi saf tutarsın kayalıkların yanında. Boynu bükük çocukluğunda bastırılmış nice duyguların öfkesiyle kavrulurken benliğin, yaşanan onca hayal ve gerçek kırıklıklarını sıralarsın peş peşe. Daralmış yüreğinde hissedersin acının katmerini...
Tütün kokusu gelir burnuna, ıslanmış cebinden buruşuk bir paket çıkarırsın günlerce unutulmuş, çakmağını terk ettiğin mekanda unutmuşsun, yakamazsın. El atarsın ihtimal verdiğin her boş cebe ve boş çıkar umutların. Zor olan da bu olsa gerek...Oysa nasıl da yakasın gelmişti sigarayı, tüttürmek yağmurun altında ve üfürmek dumanını çaresizliğin göbeğine ve arzulanan kırmızı aşkın hasretine. Beyninde kelimeler, sırtında kelime oyununa yenik düşmüşlüğün ezikliği, kalbinde özlem, elinde yakamadığın sigaran...Üşürsün iliğine kadar, yağmur yalar bir bebek gibi yüzünü gözünü, sırılsıklam aşık olmak varken, sırılsıklam tutarsın terk ettiğin mekanın yolunu. Yalnızlığın koynunda okşanmak için tek başına olmadığın bir hücre dünyanın kapısını açarsın anahtarla. Sıcak buhar banyosu iyi gelir düşüncesiyle atarsın bedenini bu kez banyoya, dalarsın sıcak suyun altına. Beyninde kelimeler, sırtında kelime oyununa yenik düşmüşlüğün ezikliği, kalbinde özlem, elinde yakamadığın sigaradan kalma boşluk ve çaresizlik....
     Her yeni güne merhaba derken hayat, dışarıda kaç insan paylaşır yalnızlığını, ya da kaç insanı konuk edersin kalbindeki özlem sofrasına? Yakamadığın tek bir sigaranın hayal kırıklığından sonra sabaha kadar yaktığın kaç sigaranın zevkine vardın acaba? Hala onca kelimelerle anlamlı cümleler kurmak için dolaşırken kalemin beyaz kağıtlarda ve her seferinde yenilgiyi yüklenirken omuzların, böyle beklemek niye? Keşfedilmek, aranılmayı ummak niye? İhanetin perdesi kırmızıyken kırmızı aşkın tutkusuna kapılma arzusu niye? Bazen tek bir kelime upuzun cümlelere bedel. Ve o tek kelimeleri yan yana getirmektense ayrı-ayrı ya da alt alta sıralarken, doğacak onca anlamdan mahrum olmak niye?..
      İçinde taşıdığın, sanki sana değil, yaşlı birisine ait olan kalbin hangi yıpranmamış köşesine alacaksın kırmızı aşkı? Öfkeden, nefretten, umutsuzluktan, çaresizlikten artan kuytu köşe kaldı mı yüreğinde? Asırlık ağaç kökü gibi yayılmamış mı intikam hissi bütün duyularına? Kimden, neden, niçin rahatsız oluyorsun bu denli ve bu denli niçin küsmüşsün kelimelere? Neden illaki cümleler?..
     Belki de hayatın bu gri yüzünü kendine daha yakın buluyorsun. Kahkahalar seni rahatsız ediyor. Güneşin doğuşunu izlememek için kapatırsın siyah perdeleri. Gecelerin koynunda bulursun aradığın huzuru. Kaptırırsın kendini kelime oyununa. Belirsiz gelecek günlerden medet umarken bir zamanlar, belirsiz heyecanlı günlerini arar oldun şimdi. İçindeki tek umut kırmızı aşka dair. Ve belki de bunca umutsuzluğu kendine hayat edinirken, bir tek umuda giden yoldur kelimelerin. Kırmızı aşkı tarif etmek için kuramadığın cümlelerin koyamadığın noktası yüzünden hep yenik düştün bu oyuna...Tek başına olmadığın bir mekanın yalnızlık kuytusunda...