Bir an, bir baþka oldum sana. Gözlerin battý. Ceplerim gururluyken yine de aldým ama. Þimdi yanýmdasýn, baþ köþemdesin. Aðlamamaya alýþtýrdýk kendimizi. Ve sen bu konuda benimle epey uðraþmýþtýn. Her umutsuzluða düþüþümde öpmüþtün beni. Her yeri bundan sonra, beyaz aydýnlýklara çevirdin. Gözlerin battý.

     Bak, kalemin yazýyor. Seni anlatýyorum kendime. Týpký bilmiyormuþum gibi.(Deðil mi?) Görünen bulutlarýn geceden korkup da bizim içimize girmesi, görünmemesi ve bizi hidrojenli dev bir balon yapýp suçsuz küçük kuþlar gibi kanatlandýrýp farkýnda olmaksýzýn uçurmasý yok mu bu hayatta?

     Sonra karýncalara adlar koymuþuz: Bak; bu, hayatý seven bir karýncaya benziyor (Baðlý), bu güçlü, bu da aþýk galiba. Aþýk karýnca. Üç tüplü, çýtýrtýlý bir madde yýðýný. Baþý, gövdesi ve çalýþkan ayaklarý. Bakýyoruz seninle. Sonra birbirimize bakýyoruz. Gözlerinin içi gülüyor. Ama suskunluðun dizboyu. Siyah bukleli uzun saçlarýn beni kendine aþýk ediyor. Aþký sende duyumsuyorum. Güçlü bir þekilde, her yerimde varsýn birer harf gibi.

     Gözlerin battý. Ama bir gemi gibi deðil. Ve biz bir su birikintisinin de hayalini kurmuyoruz. Sen, þeffaf bir yüzün hayalini kuruyorken ben sana, seni biraz daha neþelendirecek uyduruk melodiler mýrýldanýyorum. Dudaklarýmýn hareketlerini, onlarýn açýlýp kapanmasýný her defasýnda, dikkatlice izliyorsun. Ve gözlerin batýyor. Ama bir gemi gibi deðil. Sakýn “ batma “ yý bir su varlýðý gibi düþünme! Sen, beni istediðin gibi, arzuladýðýn gibi kurabilirsin. Küçük bir kutçuðun sarý bir elmayý kemirip yok ettiði gibi mesela. Ve yahut o elmayý beyaz, porselen bir tabaðýn içinde kendinden tam üç tane olarak bir masanýn üstünde kurgulayabilirsin. Ama ben seni maddi olarak göremesem bile düþlerimde yoðurmalýyým. Her halinle canlý kalmalýsýn bende. Bir küçük, kuru odun parçasý ateþte çatýrdayýp yandýktan sonra nasýl ki küllerini býrakýrsa meydanda, iþte bunun gibi, ayrýlýrken senden de bir þeyler kalmalý bende. Bir fotoðrafýn mesela. Gerçekler. Birbirimize anlattýðýmýz yalandan kurgular. Kurumuþ bir tabak viþne çekirdeði, silik yazan ince bir kalem ucu. Duvarlara iyi tutturulmamýþ, uçlarý yanýk þiir posterleri ve okunmuþ, yapraklarý sarý bir yýðýn kitap…

     Ýzlenimlere göre sýnýrsýz bir güzellik… Onu gözlerimde yakalamýþsýn. Ve gerçekten üzerindeki pembe sana çok yakýþýyor. Daha bir sorumlu hale getiriyor. Bana da bu konuda bir þey düþmüyor aslýnda.

♦♦♦

     Yüzümü yüzüne koydum. Gözlerin battý. Kýlcal damarlarýn aþkýmýzý sayýyor, týpký küçük bir saatin tik taklarý gibi. Dudaklarýn kalýnlaþýyor. O anda hiçbir þey düþünmek gelmiyor içimizden. Saçlarýn ellerime deðin uzanmýþ, gözlerimi kapatýyor. Ortada yarým kalmýþ bir tablo… Daðýnýk bir oda içerisinde yarý yarýya açýk kalmýþ beyaz bir kapý… Donuk perdeler… Gece ve, sokak, bazý yerleri dýþýnda zifirikaranlýk. Çöp tenekesindeki týkýrtýlar… Kedilerin marifetleri… Sonra her insan gibi, biz, ikimiz…

     Dünyanýn döndüðünü hissedemiyoruz ama, aþký içimizde hissedebiliyoruz. Duman gibi. Belki güçlü bir nefes sonrasý uçup gidebilir içimizden. Ama seni býrakmaya hiç niyetli deðilim.

Baþýmda mavi sevdan
Ellerim birer serseri yalnýzlýk
Ve sonra ölümü düþünmek
Ve belki de
Senden ayrýlmayý
Ne de zor þey