Yalnızlığı yaşıyordu zaten uzun zamandır kadın, bir başına kalmasına gerek yoktu ki…
Geçmişini ve geleceğini yerleştirip valizine gittiğinde, kadının bir “Hoşçakal” demeyi bile fazla gördüğünden yakınıyordu adam. “Konuşabilirdik…” derken kendi bile öyle inanıyordu ki konuşabileceğine, tüm dostları ona hak veriyorlardı… ‘Zavallı adam’, ‘Nasıl da üzgün adam’, ‘Başkasını bulmuştur kadın, o yüzdendir’, ‘Annesi doldurmuştur, oda değilse arkadaşlarının aklına uymuştur’…

Kadının kendi kendine karar veremeyeceğini, bir başkası olmadan fikrinin kendine yetemeyeceğini düşünürler kimi zaman… Her nedense???

Oysa kadın, arşınlayıp iş çıkışı yollarını, yorgun argın döndüğünde evine, sırf adamı mutlu edebilmek için harcamaktan çekinmediği sevgisini serpiştirirdi her akşam, yemeklerinin üzerine. Zorla değil, içten bir gülümse yerleştiriverirdi ki yüzüne, belki televizyon karşısında bir reklam arası göz göze geldiklerinde birkaç çift tatlı söz ederler diye.
Aynalarda bile nefret ederdi bıkkın, yorgun görünüşünden ki; her gün bir başka güzel olabilmek için, gün boyu belki de hiç sevemeyeceği bir işte (başka alternatifi adama beğendirebilmek de güçtü, şimdilik iyi olan buydu) kaybettiği zamanlarda kazandıklarıyla sevdiği ve sevebileceği giysiler alırdı kendine. Ama kendini kime beğendirmeye çalıştığını sorardı adam suçlayan bakış ve tavırlar ile, ne gerek vardı ki böyle giyinmeye… Kadın içinde her an isyan etmeyi bekleyen huzursuzluğunu sustururdu güçlükle… “Baktığı kadınlar gibi giyindim işte, baksın diye…” Gücenmiş ve ufak adımlarıyla üstünü değiştirmeye giderdi kadın, kendi evinin değil hayal kırıklığının koridorlarında yürürdü ağır, üzgünlüğünden değil, ayaklarına kırık bir şeyler batması korkusundandı yavaşlığı… Canı yanarsa çok, dayanamazdı belki bağırırdı… Avuturdu yine de bir şekilde ruhunu, doğrusu geçen zaman iyi öğretmişti ona bunu.
Çok sefer denemişti adama beklentilerini, yaşamak istediklerini anlatmayı. Adam ise kadının kaprislerinden sıkılırdı, onun da beklentileri vardı, ama asla ona onun gibi vır vır, dır dır yapmamıştı. Neden her şeyi problem haline soktuğunu sorardı. Niye huysuzdu ki bu kadar bu kadın, neden bu kadar zordu onu memnun edebilmek? Hem yarın toplantısı vardı, siyah pantolonunu çıkarmış mıydı? Bir de hafta sonu dışarı çıkacaklardı, o çok sevdiği yeşil tişörtü yıkanmış mıydı? Ve kadın yine hayal kırıklığı koridorundan geçerdi ağır ağır… Hafife alınmak küçük yüreğini ağırlaştırır, kendinden kaçmak için düşüncelerini uykuların koynuna atardı.

Basitti her şey adam için. Herkes gibi evlenmişti, sevdiği güzel bir karısı ve o da mızmızlanmadıkça huzur dolu bir evi vardı. Birkaç sene sonra baba da olurdu… Evlilik böyle bir şeydi işte…

Zordu kadın için hayat ama olsundu… İşlerin verdiği yorgunluğun gitmesi azıcık saçının azıcıkta kalbinin okşanmasına bakardı. Bu muydu anlaşılmayan kadın? Karmaşık kadın. Buruk gülümserdi düşüncelerine, ne yapsın. Evlilik bu olmamalı diyordu durmadan kendine…

Bir de evlerinde, teknoloji çağının en canavar ruhlu makinesi vardı tabi… Çalıp zaten geçirilecek birkaç saatlik zamandan adamı, kendine esir ederdi. Kadının gözleri sandalyesinde sırtını dönmüş adamda, adamın gözleri parlak ekranda olurdu. Filmler sıkıcı, reklamlar çekilmez olur, saatin kolları döner, adam yüzünü dönmezdi… Huzurlu evinde iş stresini atıyordu işte, oyun oynuyor, haberleri falan takip ediyordu öylesine… Haklıydı o da kendince kim bilir. “Bitmedi mi işin?” derdi kadın. Adamsa çok merak ederdi neden cevabını bildiği soruları sorduğunu onun. Zaten bir süre sonra vazgeçmişti kadın yalnız duvarların dinleyeceği sözleri sarf etmekten…. Sessizce kalkardı geç olduğunda yerinden, gözyaşları görünmesin diye mutfağa gider, küçük yeşil taburesine oturur bir sigara içerdi. Dumanında hayallerini hayal ederdi… Evet, hayat insana her zaman istediklerini vermezdi belki, sevmek de bazen böyle külfetli olabilirdi ama… Amalarını es geçip kendi hallerine bırakır, küçük adımları çaresiz geçerdi bin yıl uzunluğundaki hayal kırıklığı koridorunu, uzanırdı yalnızlığının yanına.
Çok zaman sonra, hayat sıradanlığının üzerine sıradanlık ekleyerek ilerlemeye devam ettiği vakitlerden birinde parmaklarının ucundaki sigarasını titrerken yakalamıştı kadın… “Sen de benim kadar korkuyorsun, benim kadar üzgünsün değil mi?” diye sormuştu. Tükenmişti sabrı, yoksul kalmıştı bir başına bakıp büyütmeye uğraştığı aşk, doymamaya başlamıştı. Her şeyi sil baştan almak zor olacaktı ama olsundu… Neler oluyordu, olmuştu. Bu mu olmayacaktı? Kaybettiklerini kabullenmişti o gün kadın. Yorgun düşmüştü artık okşanmayı beklemekten, alaylı iki makas, masum bir öpücükle geçiştirilmekten… Kötü bir adam değildi o ama iyi olması da yetmemişti işte…
İşe gitmek gelmemişti sigarasını titrerken yakaladığı o günden bugüne, kovulursa kovulurdu, olsundu… Evin içinde de hiçbir şeye dokunmamıştı. Aniden kalktı çoktan uyanmış olduğu yatağından, düşünceler aklını kemirirken dolabın üzerindeki valiziyle bakışıp durmuşlardı… Saçları gibi darmadağınık bırakmıştı yatağını da ardında bıraktığı ev gibi… Kendisi gibi…
Adam ile son kez ve de ilk kez konuşmak istediği gibi konuştuklarında, kesip atılmadan tamamlanan kelimelerini yılların incinmişliğiyle söylemişti.

Kalbi dinlenebilmek için bunun ödediği fazla bir bedel olduğunu haykırsa da, ödemişti…