BU DENİZ BU OKYANUS

Okyanusun derinliklerinde, nefes alabilme ihtimalinin imkansızlığında, tekrar bir arada olamamanın kaçınılmazlığında ve senin için yapılan her iç çekişe, haykırışa olan duyarsızlığına isyandı burada bir başıma oturuyor olmam...

Neredesin, ne yapıyorsun hiç bilmek istemiyorum...

Varlığını, hayatımdan çıkartmak için denemediğim yol, gitmediğim yer kalmadı...

İçimde yıllardır var olan ve her geçen gün büyüyen o derin boşluğu sanki senin olmayan, görünmeyen varlığın dolduruyor...

Yalnızım işte yine...yine...

Beni bu şekilde yalnızlığa mahkum etmen sana ne kadar zevk ve tatmin duygusu veriyor, bilemiyorum...

Ama içimden bir ses, sanki böyle yalnız kaldıkça, böyle dinmez, kronik acılar çektikçe senin varlığında kaybettiğim benliğimi bir şekilde okyanusun derinliklerinden çıkartıp, en sonunda nefes aldırabileceğimi,tekrar yaşama dönüp o kaybolmuş benliği gün yüzüne çıkartabileceğimi söylüyor...

İçimden bir his, ne olduğu bilinmeyen bir boşlukta değilde; herkes tarafından bilinen ama görülmeyen o en derin kuytuluklarda kaybolduğumu ve bu kayboluş halinde, tek başıma çırpındığımı ve biraz daha dayanabilirsem, nefesimi tutabilirsem tekrar gün yüzüne çıkabileceğimi ve ne olursa olsun senin yanında nefes alabileceğimi söylüyor...

Ama içimdeki hislerle yaşamayı ve o içimden gelen sesleri dinlemeyi öğrenemedim ben...

İçimden sessiz çığlık frekanslarıyla bana o günlerin geçeceğini, tüm bu acıların ve duyarsızlıkların biteceğini ve ne olursa olsun gelecekte, bir gün bir yerde beklediğim ve inandığım arzularımın gerçekleşeceğini duyuruyordu o sesler...

Ve ben yalnızlıktan korkan bir çocuğun gecenin zifiri karanlığında dehşet bir kabustan kan ter içinde ve nefes almakta zorlanıp, yutkunmasıyla uyandığı gibi uyanırdım içimden o geleceğe umut veren sesi duyduğumda...

Öyle körelmişti ki hislerim, inançlarım, bir türlü inanmak istemezdim o içimden gelen seslere...

İçimden gelen seslere kulak vererek sevgiyi, umudu, ve seni ne olursa olsun beklemeyi kendime yediremedim ben...

Daha küçük bir çocukken anlamıştım, hayat beklemekten ve bekletmekten ibaretti...
İçimden gelen o bitmek bilmez nasihat dolu sesler hep beklememi istedikçe, sanki ben daha sabırsız daha tahammülsüz oluyordum sana karşı...

Sanki daha acımasız oluyordum kendi hislerime karşı...

Sen benden kaçtıkça, varlığın o yüzündeki bütün anlamlarla uzaklaştıkça varlığımdan, ben içimden gelen seslere, içimdeki boşluktan yüreğime basınç yapan, adeta haykıran o hislere düşman oldum...

Seninle savaşmaya başladığım zaman, kendi içimdeki duyguların ve umutların en büyük düşmanı olduğumu; ve hatta seninle değil de kendimle ve bana artık yabancı olan o öz benliğimle savaştığımı anladım...

Sen benden kaçıyordun, ardına ve önüne bakmadan...

Bense kendi içimdeki hislerden, umutlardan ve yakarışlardan...

Sen benden kaçtıkça ben kendimden kaçıyordum...

Sen umutlarımı yok ettikçe, ben kendi hayallerimi yok ediyordum...

Sen benden kaçıp kendine yeni insanlar ve dünyalar bulup kurdukça; ben içimdeki umut ve sevgi dünyasını yıkıyor, yeni insanlar bulmak yerine etrafımdaki herkesten uzaklaşıyor, kendi benliğimle başbaşa kalıyor ve yok oluyordum...

Sen, benim yalvarmalarımı ve haykırışlarımı duymadıkça, ben içimden gelen hislere ve seslere sağır ve duyarsız taklidi yapıyordum, hep senin yaptığın gibi...

Gün olupta, sen beni arayıp, beni ne olduğunu hala anlayamadığım derin bir kaos içinde yine yalnız bıraktığında, içimden gelen sesi, kalbimde yıllardır yaşamını sürdüren o sonsuz hisleri, o derin sevgiyi, ve en sonunda bir saplantı haline gelmiş olan sesini, yüreğimin en derin köşesinde hissedebiliyordum...

Ve sanki artık savaş bitmişti, ateşler kesilmişti...

Artık acı çekmeler, kaçışmalar, bağrışmalar, haykırışlar ve sinsice yaklaşıp uzaklaşmalar yoktu sanki...

Sanki her hissettiğimde yangından kaçar gibi kaçtığım o içimden gelen bir ses, o yüreğimden kalbime vuran bir his tüm bu acılara, bu ayrılığa, bu sensizliğe bir son vermişti...

Sonradan fark ettim ki, içimden gelen his ne olursa olsun, her an duyduğum o bilinmez sesler ne derse desin savaşlar bitmiyor bu hayatta...

Beklerken ve bekletirken savaşıyoruz...

Unutmaya çalışırken, unuturken, unutulurken savaşıyoruz...
Severken ve sevilirken savaşıyoruz...

Birbirimizden ne kadar kaçarsak kaçalım, kendi özümüzden, kendi iç dünyamızdan kaçamıyoruz...

İçimizdeki sesleri duymayıp, o hisleri reddettikçe ne kendimize ne de başkasını güvenimiz kalmıyor...

Ne kendimize ne de başkalarına güvenimiz olmadıkça, ne kendimizi ne de başkalarını sevebiliyoruz...

Hep bir şeyler eksik kalıyor çünkü...

Savaşmaktan, çatışmaktan başka bir şey bilmiyoruz sanki...

Tüm bu koşuşturmaların, kaçışların, duyarsızlıkların, amaçsızlıkların ve soğuk savaşların içinde, kendimizle başbaşa olduğumuzu ve böyle beklemelerin bekletmelerin, içimizdeki hislere olan duyarsızlığın, savaşların ve umutsuzluğun olduğu bir dünyada tek başımıza yaşamaya mahkum olduğumuzu ne kadar isyan edersek edelim, en sonunda boyun eğerek anlıyoruz....

Ne kadar istesekte her dilediğimiz, arzuladığımız şeyin gerçekleşmeyeceğini çok iyi biliyoruz ve bunun sebebini bu dünyanın o mistik bilinmezliğine ve adaletsizliğine sığınarak ve bu düzensiz düzeni ne yaparsak yapalım değiştiremeyeceğimizi bilerek elimiz kolumuz bağlı, ört pas ediyoruz ve sonra kabul ediyoruz...

Bir keresinde, denize olan hasretimi ve açlığımı gidermeye çalışıyordum, Kartal Limanı’nda...

Oturduğum yere yakın bir tarafa küçük bir balıkçı teknesi yanaştı, kır saçlı, esmer, yaşlı bir adam vardı orda, teknenin halatını iskeleye bağlamaya çalışıyordu, ağzında sönmek üzere olan sigarası vardı ve yüzünde tuhaf, acı dolu bir ifade vardı...

Birden içimde uyanan bir merakla kaptana döndüm, gülümsedim; “Nasıl gitti reis?” dedim.

Sanki beni yıllardır tanıyormuş gibi, bana döndü, hafifçe gülümsedi ve aynı anda başını olumsuz bir şekilde sallayarak;

“Bu deniz, bu derya, bu okyanus çok büyük be kızım...Benim teknemse çok küçük...” dedi...

O zaman bir kez daha anlamıştım, insanlar ne yapmaya çalışırlarsa çalışsınlar, yeterli olmayacak hiçbir şey her istediklerini elde etmeye...

Ne kadar içlerinden gelen o seslere, yüreklerinden kalplerine basınç yapan o hislere kulak verseler ve inanmak isteselerde, bu dünya yeterince mutlu ve huzurlu olabilmek için biraz fazla büyük ve gereğinden fazla acımasız...

Biliyorum, ne kadar istesemde hayallerimde kurduğum, içimden gelen seslerde duyduğum, içimdeki hislerle kalbimi avuttuğum zamanlardaki gibi olmayacaksın benim dünyamda...
Artık görüyorum, benim yapabileceğim bir şey kalmamış, çünkü bu dünyanın düzeni bu...

Bunu ne ben, ne sen, ne de bir başkası değiştirebilir...

Sen, benden kaçtıkça okyanus kadar büyüyorsun gözümde...

Ben içimdeki umutlardan, içimden gelen o seslerden kaçtıkça bir balıkçı teknesi gibi küçülüyorum senin derinliğinde ve sonsuzluğunda...

Yine yalnızım...

Yine sensizim...

İçimden gelen tek bir ses var şimdi, her ne kadar duymak istemesem de, senin için dahi olsa, artık sağır ve duyarsız olamıyorum bu sese karşı....

Seni, kalbimin en derinliklerinden çıkartıp, okyanusun sonsuz maviliğine, griliğine ve özgürlüğüne bıraktım...

Tek başıma oturduğum bu yerde bir gün beni görmeni ve sonsuzluğunda yok olmama izin vermeni bekliyorum...

Çünkü, seni en derinlerde boğulurcasına ve sonsuzluğunda yok olmayı göze alırcasına sevdim...

Ve aslında biliyor musun, okyanusun derinliklerinde, nefes alabilme ihtimalinin imkansızlığında, tekrar bir arada olamamanın kaçınılmazlığında ve senin için yapılan her iç çekişe, haykırışa olan duyarsızlığına isyandı burada bir başıma oturuyor olmam...