Yaşamı duyumsuya bilmek için büyük çaba harcamasına rağmen henüz tam zamanı gelmemişti. Hayatın içinde onu nelerin beklediğini bilmek ve kendini görmek istiyordu. Vücudu artık şekillenmeye, bebeğe benzemeye başlamıştı. O dünyaya gelmeye hazırlanan, annesinin karnında mutlu mesut büyüyen bir fetustu. Erkekti ve isminin Bartu olacağını çok iyi biliyordu. Bulunduğu yer atık iyice daralmıştı, arada bir ellerini hareket ettiriyor, bacaklarıyla neler yapabileceğini hesap etmeye çalışıyordu. En çok içinde bulunduğu yeri merak ediyordu. Kimi zaman sesler duyuyor, kulak kabartıp bu anlamadığı seslerin ne olduğunu dinliyordu. Acaba nasıl bir yerdeydi, ah bir dışarıya çıkabilseydi her şeyi görebilecekti. Yavaş yavaş sıkılmaya başlamıştı bulunduğu yerden, bir an önce dışarı çıkmak istiyordu. Derinden duyduğu o seslerin sahibini, annesini görmek istiyordu. Bazı zamanlar bulunduğu yerin üzerinde gezen bir şey fark ediyordu. Herhalde annesinin eli olmalıydı. Onu fark ettiği anda heyecanlanıyor, küçük kalbi küt küt atıyordu. Farklı bir şeyler hissediyordu, sanki bir tutku, sanki değişik duyguların karışımı vardı annesinde.. Ah annesini bir görebilseydi.. Günler çok yavaş ilerliyordu ama zaman zamanı kovaladı . Ve artik dışarıya çıkma zamanı gelmişti. Birazdan son zamanlarda oldukça fazla sikici olan bu mekandan kurtulacaktı. Sonunda annesine kavuşabilecek, gözlerini açabilecek ve onu görebilecekti. Üzerinde dolaşan bazı kesici aletlerle onu dışarıya çıkartacak bir yol açıldı. Sert iki el onu başından tutup hızlıca çekti. Aynı eller onu öylesine yükseltti ki, içi acıdı. Yüzü gözü mukozalar içindeydi, koyu lacivert gözleri ufacık açılmıştı. Ne olduğunu bile anlayamadan soğuk bir alana çıkmıştı. Sikici yerde onu saran sıcak su bile yoktu. Sert eller hızla poposuna vurup, onu salladılar. Sislerin çekilmesinden sonra hayal meyan annesini gördü. Daha gözlerini açar açmaz, ona gülümseyen annesini gördü. Daha fazla dayanamayıp ağzını açarak oda " Anne ağlama.. Lütfen ağlama.. " diye bağırmaya başladı. Üşümüştü ve her bir yanına bir takım şeyler takmaya çalışıyorlardı. Çok yorulmuştu ve bir an olsun uyumak istiyordu. Ama, onu daha bitmek bilmeyen bir yığın devinim bekliyordu. Önce üzerindeki mukozaları temizlediler, sonra onu alıp buz gibi sularla yıkayıp, bacağına canını çok acıtan bir iğne yaptılar. Tüm bunlar olurken annesini hiç göremedi, sesini hiç duyamadı. Annesi bu sırada neler yapıyordu, nelerdeydi acaba...

Sonun da onu anlayamadığı bir şeye sımsıkı sardılar. Kollarını ve ayaklarını oynatamıyordu.. Aniden iki el bulunduğu yerden aldı ve onu annesinin kucağına yerleştirdi. Annesiyle tekrar buluşmuştu ve yüreği yine küt küt atmaya başlamıştı. Bir zamanlar sadece hissedebildiği o sevgi dolu, tutkulu eller onu alıp yumuşacık bir yere yerleştirmişti. Kendini alan kişinin annesi olduğunu çok iyi biliyordu.... Annesi puslu gözlerle kendisine bakıyordu. "Acaba annem neden ağlıyor ?" diye düşündü. Herhalde kendisinin geldiğine çok sevinmiş olmalıydı. Soğuk nedeniyle annesinin göğüslerine başını yasladı. Annesinin kalbide tıpkı onunki gibi hızlı hızlı atıyordu. " Canim annem, biricik annem " diyerek tekrar bağırmaya başladı. Annesi yavaş ve şefkat dolu hareketlerle minik bebeğinin ağzına göğsünü verdi. Karnı çok acıkmıştı ve annesinin göğsünden gelen sıvıyı içmek istiyordu ama üzerinde öyle çok el vardı ki, bir türlü rahatlıkla içmesine fırsat vermiyorlardı. Sıcaktan ve kalabalıktan bunalmıştı. Fakat hala annesinin kollarındaydı. Başını annesinin göğsüne iyice yasladı. Annesi bu kadar kalabalıkta ne yapıyordu acaba ? Bir beşikte sallanırcasına, annesinin kucağında uyumaya çalıştı. Çok uykusu vardı, eğer kalabalık canini yakmasaydı bu şefkat dolu sıcak kollarda hemen uyuyabilirdi. Asla buradan ayrılmayacağım diye düşündü. O büyüyüp, abi oluncaya kadar hep annesinin kucağında kalacaktı. Böylesine sevgi dolu sıcacık yerden kim ayrılırdı ki.. Öylesine seviyordu ki annesini, konuşmayı öğrendiğinde ilk onun adini söyleyecekti.
Sonra aniden şimdiye kadar sadece sesinden tanıdığı, babasını gördü. Babası bu kadar karmaşanın içinde onu ancak kucağına alabilmişti, bu sıcak kucağa sahip, gözü yaşlı annesi ve babası onun için yeterdi.. Diğerleri neden onu bu kadar rahatsız ediyordu ki. Bartu bebek gözlerini açıp etrafa baktı. Ama her yer insan sesleri ve bağrışlarla dolu olduğundan hiç bir yere dikkatini veremedi. Tekrar annesinin kucağındaydı ve yüzüne garip duygularla dansetmiş, ilik ve tuzlu bir damla düştü. Annesi, gözlerinden minik bebeğin yanağına damlalar damlatıyordu. Neler olduğunu anlayamıyordu, annesi neden ağlıyordu? Gözlerini kapattı. Yanaklarında annesinin dudaklarını hissetti. Sıkıntıdan ateş gibi olmasına rağmen, tutku ve sevgi kokan dudaklar, yanaklarından yumuşakça öptü. Bu öpücüğü asla unutmayacaktı. Yasadığı saatlerde hissettiği en güzel duyguydu. İtinayla ve yavaşça yere bırakıldığını fark etti. " Hayır , hayır anne bırakma beni kucağından " diye haykırmaya başladı. Sıcacık ve sevgi dolu kucaktan, soğuk ve sert beşiğe koyulmuştu. Hala haykırıyordu. Annesinin kucağından inmek istemiyordu, üstelik çok bunalmıştı. " Anne, ne olur gitme, anneciğim lütfen beni bırakma! " diye son sesiyle tekrar haykırmaya başladı... Ne kadar ağlayıp haykırdığını bilmiyordu. Tek hissettiği açlıktı. Yemek yemek artık onun için eskisi kadar kolay olmayacaktı ve doymak için artık emmeyi öğrenmek zorundaydı. Ve bu onun son öğreneceği şeyde olmayacaktı. İnsan olmanın ve yaşamın bir yığın kuralları vardı ve bu onun daha ilk sınavıydı. Neyse ki onu koruyan ve saran bir annesi, bir meleği vardı.


Selda Tetik.