Bu sabah elimde kahvem, mutfak balkonumdan menekşelerimle beraber seyrederken tüm dünyayı düşündümde ; ordan oraya koşuşturan telaş içinde ki bu insanlar aslında ne kadar da yapayalnız.Her biri aynı kapıya çıkan, ayrı ayrı yalnızlıkların kurbanı.Umarsızca dalıyorlar en büyük karmaşaların içine ve sıyrıveriyor kendi yaşamının gerçekliliğinden.

Özlemlerini yok etmiş yürekler sahte gülücükler saçıyor etrafına; ve anlaşılmıyor sanıyor.

Kimi tutsak paraya pula, kimi de yasaklı aşka sevdaya ama hep aynı masal, aynı başlıkta.Hep”bir varmış bir yokmuş” diye başlar masallar.Anka kuşları, pamuklar,cüceler,öcüler,börtü böcekler,kuşlar, cadılar,prensler,prensesler,yürekliler ve periler.Masalda anlatılanlar hayatlarımızın süslenmiş halleridir.

Aslında tek fark ; masallar “son” diye bitiverir, bizlerde ise can bendenden gidiverir ; geç kalmışlıkları ve yaşanmamışlıklarıyla.

Kimbilir; belkide biz yaşamayı en erken öğrenenlerdenizdir!...

Arzu Candevir Çakır