Merhaba sevgili...
Şimdiye kadar geçen haftalar boyunca ince bir sızıyla verilen sabah selamlarından bir merhaba...
Aylarca umutsuzca gözbebeğinin yeşilinde kaybolan gözlerden bir merhaba...
Üç yıldır vuslatın olmadığını bilerek sarıldığım özlemlerimin kuytularından merhaba...
Herkes gecenin ardından doğacak güneşi bekler, ıssız, sessiz, soğuk karanlıkların ardından şafakla gelecek aydınlığa kucak açar tebessümle...
Ben yıllardır günün ardından gelecek geceyi, gecenin karanlığından süzülecek ay ışığını bekledim...
Bu şehrin ıssız sokaklarında, arnavut kaldırımlarını yoldaş edip kendime, katran karasından sıyrılıp gelen mehtabı seyrettim dakikalarca, saatlerce, asırlarca...
Biliyorum bu aşkın vuslatı olmadığını. Biliyorum bu sevdanın tek kişilik bir oyundan ibaret kalmaya mahkum edildiğini. Biliyorum senin gözbebeğinin yeşilinde benim yeşil gözlerimden eser olmadığını.
Vuslatı yaşamadı hiç bir gecenin bitiminde bu gönül... Sadece özlemi sevdi, hasreti yudumladı, aşkı tek kişilik yaşadı...
Ve sonunda vuslatın olmadığı özleme son veda busesini verdi. Şimdi her günün gecesinde ay ışığı selamlar kabrimin nemli toprağını...
Merhaba sevgili.
Artık her karanlıkta senin aydınlığın ışıtmakta mezarımı.
Ne mutlu bana!