Ben öykücü değilim. Öykü yazmayı da bilmem. Bazen ilham gelir, bir hikaye oluşur kafamda ancak elime kağıt kalemi aldığım anda kelimeler uçuşur, yok olur ve öylece kalakalırım kılıçtan keskin kalemimle ve pirupak sayfamla. Yine böyle yetenek yoksunu olduğumu düşündüğüm ve ağlamaklı olduğum bir haziran akşamında – mayıs ta olabilir ama kulağa haziran daha hoş geliyor- elimde bir fincan bol şekerli ve sütlü kahvemle, odamın karşı apartmana 10 metre uzaktan bakan penceresinde oturmuş öyküme malzeme bulabilme ümidiyle komşu balkonlarda yaşananları gözlemlemeye koyuldum. 2. katın balkonunda başörtülü yaşlı bir teyze oturuyor yeşil fasulyeleri ayıklıyor, 4. katta 2 kardeş balkonda top oynuyor, yanlarındaki dairede 2 genç teyzeleriyle mangal yakıyor kokusu ta buralara kadar geliyor, bir diğer balkonda ise 4 genç oturmuş okey tahtasına taş diziyor.
     Balkon izlemek röntgenciliğe girmez düşüncesindeyim. Çünkü zaten yapılan her şey göz önünde, gizli saklı bir şey yok. O yüzden içim rahat. Zaten ben de saklanmıyorum. Penceremden, zaman zaman kimisiyle göz göze gelecek kadar rahat bir şekilde izliyorum komşuları. Her şey olağan seyrinde ilerliyor ve benim öyküme malzeme olacak hiçbir şey yaşanmıyor diye düşünmeye başlamıştım. Fırtına öncesi sessizliği seyre daldığımı ve okey oynayan gençlerden birinin taş çaldığının diğer arkadaşları tarafından anlaşılmasıyla gürültünün kopacağını anlamak için çok beklemedim. Sadece eğlenmek için oynanan bu basit oyunda taş çalan çocuğa arkadaşlarının ağır hakaretleri ve ardından suçlu gencin taşları ortalığa dağıtmasıyla alevlenen tartışma gittikçe büyüyor, diğer komşularında ellerindeki işi bırakıp oraya yönelmesine yol açıyordu. Tabi bu arada en şanslı açıya ben sahiptim çünkü olanları tam karşıdan görebiliyordum. Mangal yapanlar önce birbirlerine daha sonra da bana dönerek orada neler olduğunu sordular. Ben ise “biri taş çaldı” diyerek kısa bir cevapla geçiştiriyor hiçbir kareyi kaçırmamak için gözümü 4 gencin bulunduğu olay mahallinden ayırmıyordum. Mangalcılar söylediğimden bir şey anlamamış olacaklar ki gittikçe yükselen bağırışlar, yumruk ve tokat seslerinin geldiği yeri daha iyi görebilmek için balkonlarından sarkmaya başladılar. Çok meraklı milletiz azizim. Eminim orda bulunan herkes olayların daha da büyümesini hatta kan akmasını istiyorlardır diye düşünürken “yanıyorum” diye yükselen bir çığlık okeycileri bile susturup neler olduğunu anlamak için mangalcıların olduğu balkona doğru bakmasını sağladı. Gençlerin kavgasını daha iyi görebilmek için balkondan eğilen gençlerden biri mangal alevine yakalanmış ve paçası cayır cayır yanmaya başlamıştı. Hem onun hem de teyzesinin çığlığı bütün mahalleyi inletiyordu. Bu sırada okey oynayan gençler önce birbirlerine daha sonra da bana dönerek orada neler olduğunu sordular. Ben “yanıyor” demekle yetindim. Azizim çok duyarsız olmuşuz. Orada adam yanıyor, biri de cankurtaran arayıp haber vermiyor olayı kaçırmamak için. Top oynayan ufaklıklar heyecanlı, çok eğlendikleri her hallerinden belli bir şekilde yangını seyretmeye çalışıyorlar ve bu arada da görüş alanları benim kadar iyi olmadığı için tırabzanlardan aşağı doğru ayaklarını yerden keserek eğiliyorlardı. Tam mangal mağdurunun fazla yara almadan ateşinin söndürülmesine sevinecekken çocuğun dengesini kaybedip balkondan aşağı doğru uçtuğunu görerek bir daha irkildim! Herkes olayların bittiğini düşünürken benim “çocuk düşüyor” şeklindeki çığlığımla tekrar tırabzanlara koşup “başını göremedik bari sonunu kaçırmayalım edasıyla” çocuğun olduğu yöne doğru bakmaya başladılar. “İşte bunun sonunda kesin kan akar” düşüncesindeyken, fasulye ayıklayan teyzenin şefkatli kucaklarında görünce çocuğu, herkes rahatladı tabi. Teyzeyi bütün apartman alkışlıyor, teyze ise mahcup bir gülümsemeyle selam veriyor, çocukla birlikte içeri giriyor ve perde kapanıyor.
     Aklıma yine yazacak birçok şey geliyor ama eminim elime kalem kağıdı aldığımda kelimeler yine uçup gidecek. Ya da kim bilir belki de bu kez yazacak bir şeyler bulurum. Kahvemden bir yudum daha aldım. Buz gibi olmuştu. İçeri geçtim ve perdeyi kapattım.