sensizliği hissettiğim hergün korkularım biraz daha artıyor..
ve bir gök gürültüsünün ortasında buluyorum kendimi..
her çakan şimşekte karşımda gözlerin oluyor..
sonra iki damla yaş dökülüyor hicran dolu sözlerinden..
yüreğinin sitemleri aslında bu dökülenler..
biliyorum ki bana değil..hayata..
dinlediğim bütün özlem şarkıları anlatıyor bunu bana..
hemde haykırırcasına..
ve sonra asıl karanlık başlıyor..
onun adı umutsuzluk..pek tabii mutsuzluk..
ardından ah ve keşkeler konuyor satır başlarına..
kifayetler dolusu kâfiyeler doluşuyor mısralara..
serzeniş yüklü şiirler yazılıyor..
gidişine ve dönmeyişine dair..
meydan okurcasına terkedilişe..
ve bir anda başlıyor kavgalar..
bir yanda korkularım var..bir yanda hayallerim..
yok olmuşluğun verdiği hazla izliyorum onları..
nihayet korkularım mağlup..
hayallerim ise imkansızlıklar içinde bitap..
geriye kalan sadece gerçekler..
yani sen..yani gidişin..yani terkedişin..
ama biliyorum ki döneceksin girdiğin çıkmazlardan birgün..
bitireceksin bu kavgaları..
yada bitecek bu son perdenin hayat senaryoları..