Suskun yüreğime prangalar vuruludur.
Gözlerinin esaretinde.
Özgürlüğü bekleyen tutsaklar gibi bekliyorum seni,
Gelip geçerken 3.30 otobüsleri.
Aynı durakta inip rüzgarından savrulmak ümidi ile bir sonbahar yaprağı gibi,
Öylece bekliyorum seni…
Sonra saçların düşüyor gözlerime,
O an fakir bir kör oluyorum.
Sen ön koltukta ne oluyor bilmiyorsun…
Her sabah keşfedilmemiş çiçeklerin kokusu, kokunla uyandığım;
O eşsiz koku değiyor ruhumun şah damarına.
Ne çığlık, ne de bir ses çıkaramıyorum.
Cehennemden iki melek dururmuş yanımda,
Ben senden başka bir şey göremiyorum.
Bir ıstırap vadisinde;
Ömrümün en uzun, ömrümün en acı, ömrümün en mutlu yolunu gidiyorum seninle.
Sen bilmiyorsun…
Istırap vadilerinde yalın ayak yürüyorum, altımda İbrahim’in ateşleri.
Bir tebessüm edip geçiyorsun,
Boynu bükük bir gül gibi, bir selam veriyorsun,
İbrahim yanmıyordu ya, ben sanki inadına yanıyorum.
Ellerin ellerime değmiyor ya,
Gözlerin bir kaçak gibi kaçıyor ya gözlerimden.
Ben yanıyorum işte inadına, yakıyorsun ya!
Yüreğim yüreğine seslenemiyor ya,
Biliyorsun ya!
Bilmiyorsun…
Suskun yüreğime prangalar vuruludur.
Ne bir çığlık ne de bir ses çıkaramıyorum.
Belki de kokuyorum, korkuyorum.
Sen bilmiyorsun…


Saat: 21:00 21.04.2007 Cumartesi