Adını sayıklar, gezerken burda,
Öğrendi caddeler, sokaklar seni.
Bu şehirde kimse tanımaz beni,
Bir garip adamım kaldırımlarda.

Ne dost bulabildim, ne mekânım var,
Yine de âlemin tek sahibiyim.
Kurumuş dallarda baykuş gibiyim,
Ele bahar geldi, bana sonbahar.

İki yabancıyız birbirimize,
Ben meyi unuttum, meyhane beni.
Böyleymiş dünyanın kahpe düzeni,
Dinmeyen sancıyız birbirimize.

Kuşlar arkadaşım, bulutlar dostum,
Nisan yağmurları gönlüme yağar.
İçimden bin türlü fırtına doğar,
Vuslat müjdesinden umudu kestim.

Hasret acısını bir ben bilirim,
Bir de mezarlıklar bilirler belki.
Özleminle yanmak öyle güzel ki,
Canımda parlayan kordan bilirim.

Anladım bir daha gelmeyeceksin,
Yangında sürecek hayat seferim.
Gözümde resminle göçer giderim,
Neden göçtüğümü bilmeyeceksin.

Mehmet Nacar