Koyu ve kalın çizgiler çiziyorsun
Fikirlerinin altına.
Her sözün bir ünlemle bitiyor,
Vurgu dolu hecelerin.
Ben buyum,
Böyle kabul et,
Gelmiyorsa işine
Çek git der gibi.

Daracık çerçevelere sıkıştırmışsın
Hayallerini,
Kafanda çizdiğin
İlkokul yadigarı
Tüm manzara resimleri;
Bir güneş,
Ve nereye aktığı meçhul
Bir dereden ibaret
Köprü bile yok
Derenin iki yakasında kurduğun
Köyü birleştiren.

Ve düşüncelerin;
Ufku bir at gözlüğü ile sınırlı,
Bencil,
Önyargılı.
Dünyanın merkezinde sen
Ve sence pervane herkes çevrende.
Ne acı…

Egosu yüksek bir hayat seninki,
Defoların taktığın maskelerle saklanmıyor,
Bir yanın dikiş tutsa,
Diğer yanın çürüyor.

Sen dolanırken ortalıkta
Küçük dağları ben yarattım edalarında,
Bir avuç dalkavuk
Bağırmıyor yüzüne çıplaklığını.

Ve aksak yanların
Gün gelip kesmek için yolunu
Pusu kuruyor geçtiğin yerlere.

Ve sen;
O kalabalık yalnızlıkta
Biçare gülümsüyorsun
Farkındasızlığınla
Ne acı…