Yaðmur çýldýrmýþ gibi yaðýyordu.Oysa ki ben evden çýkarken, nasýl da sakin, temiz bir hava vardý.Hatta ne kadar yorulursam yorulayým, yürüyerek gideceðime dair kendime yemin etmiþtim.Derin derin soluyacaktým havayý.Bir haftadýr ebden çýkmayýþýmýn acýsýný çýkaracaktým; ama nereden bilebilirdim ki!Yürümeye baþladýktan beþ dakika sonra yaðmur çiselemeye baþladý.Bir beþ dakika sonra artýk tamamiyle ýslanmýþtým.Dediðim gibi, yaðmur çýldýrmýþ gibi yaðýyordu ve el ettiðim hiçbir minibüs, hiçbir otobüs durmuyordu.Hatta inadýna, hýzla geçip gidiyorlardý yanýmdan."Sinirlenme Celal!"dedim kendi kendime."Elbet dinecektir bu yaðmur.Dinesiye kadar bir yerde oturup beklemek gerek."Aceleyle giden arabalarýn arasýndan, kendimi tehlikeye atarak, yolun karþýsýna (deniz tarafýna)geçtim.Çaresizce baþýmý sokacaðým bir yer arýyordum.Bu arada dikkatimi çeken bir þeyi hemen söylemeliyim:Benim gibi bir insan bile yoktu caddede.Herkesin üzerinde manto, elinde þemsiyesi vardý.Hava durumunu izlemediðim için aptallýðýma küfrettim!Bir ben habersizdim sanki bastýracak olan yaðmurdan.

Gözüme bir kahve iliþti.Kahvelere gitme alýþkanlýðýn hiç yoktur.Normal zaman olsaydý,hiçbir kuvvet sokamazdý beni o boðucu yere; ama o gün, çocuklar gibi sevinerek içeri daldým ve içeri dalmamla birlikte, aðýr sigara dumaný ile karýþýk kasvetli bir sýcak, yüzüme vurdu.Gözlüklerim buharla kaplanmýþtý, bir þey göremiyordum.Sanýrým farkýnda olmadan yüzümü ekþittim.Bir delikanlý koluma girdi:

-Neyin var amca?Gel otur, çay verelim.
-Olur.

Cebimden bir mendil çýkarýp gözlüklerimi temizledim ve delikanlýnýn gösterdiði masaya biraz da çekinerek oturdum.Kahvedeki tüm gözler bana bakýyordu, beni süzüyordu.Tedirgin olmuþtum.Kendimi bir suçlu gibi hissetmekle birlikte, utangaçlýðýmdan dolayý kýzýyordum da kendime.Ne olmuþ yani yaðmurda ýslanmýþsam?Böyle uzaydan gelmiþim gibi bakmalarýna sebep midir bu?

Botlarým, paçalarým çamur içindeydi,mahvolmuþtum!Bu halde, nasýl çýkacaktým karþýsýna?Yaðmur dinince eve dönüp temiz bir þeyler giyinmeyi düþündüm; ancak hemen kovdum bu düþünceyi aklýmdan."Vakit kaybetmenin bir alemi yok."

Çayým gelene kadar yan masadaki ihtiyarlarý seyrettim, tavla oynuyorlardý.Garip bir þekilde özendim onlara.Tek iþleri iyi vakit geçirmek,eðlenmek...Ne kadar güzel!Ne var ki bunun için yaþlanmayý beklemem gerekiyor.
Kýsa bir süre sonra delikanlý çayýmý getirdi.Bir iskemle çekip yanýma oturdu:

-Amca nereden geliyorsun sen?Nereye gidersin?
-Yakýnda oturuyorum, yakýna gidiyorum.

Þunu da söyleyeyim:Delikanlýnýn sürekli bana "amca"diye hitap etmesi asabýmý bozuyordu.O kadar yaþlý mýyým ben?Ne zaman yaþlandým bu kadar?

-Yaa,dedi delikanlý þaþýrarak.Buralarda oturanlarý tanýrým ben hep.Yeni taþýndýn o zaman sen?
-Hayýr, yeni de taþýnmadým.Genellikle evdeyim.Evde çalýþýyorum.
-Yazýk sana amca,dedi.Öyle sýcak gülüyordu ki,sanki kan kardeþ olmuþtuk iki dakikada;ama ben hoþlanmamýþtým.Devam ediyordu:

-Evlenmen lazým senin.Bir erkeðin ev iþi yapmasý olur mu hiç?Nerede görülmüþ, nerede duyulmuþ?E parayý nereden buluyorsun?Evin mi var yüksek kiralý?

-Yazarým ben,dedim.Anlamadýðýný düþünerek açýklama gereði duydum:Yani kitaplar yazýyorum.

Derin bir sessizlik oldu.Herkesin bizi dinlediðini o zaman anladým.Þaþkýn þaþkýn bana bakan onca insanýn yüzünde,sanki sözleþmiþ gibi hepsininkinde de tek bir ifade vardý:acýma.Bana acýmýþlardý, evet.Hem de niçin?Yazar olduðum için.Bunun nedeni fikrimce þudur:Yazarlýðý meslekten saymýyor, beni iþsizliðimi belli etmemeye çalýþan bir zavallý olarak görüyorlardý.Delikanlý omzuma dokundu:

-Peki amca, peki.

Artýk buz gibi olmuþ çayýmý bir dikiþte içtim.Delikanlý boþ bardaðý kaptýðý gibi yine neþeyle mutfaða doðru gitti.Bu sýrada insanlar dikkatini nihayet benim üzerimden çekmiþ, kendi aralarýndaki muhabbete geri dönmüþlerdi.Yalnýz olduðumu anlayýnca cebimden mektubu çýkardým.Bu mektubu tam bir hafta önce almýþtým.Aldýðým günkü heyecanýmý, mutluluðumu, coþkumu anlatmaya kelimeler yetmez.Yetemez.Bir haftadýr bir an olsun elimden düþürmedim.Belki kaybederim korkusuyla, odadan odaya giderken bile cebimden çýkarmadým.Bu çocuksu heyecaný anlayabilmek güçtür, biliyorum; ama duygularýmdan hiçbir zaman utanmadým, bugün de utanmýyorum iþte!Çok mutluydum, evet.Öyleyse niçin mektubun geldiði adrese gitmekte bu kadar geciktim?Niçin bir hafta bekledim?Sormayýn, bilmiyorum.Belki düþünmeye ihtiyacým olduðundandýr, belki utangaçlýðýmdan, belki de cesaretsizliðimden.Her neyse ne!Bugün büyük bir gün...Mektubu bir kez daha okudum.Ýçim yine kýpýr kýpýr oldu...Delikanlý mutfaktan seslendi:

-Amca alýr mýsýn bir çay daha?

-Hayýr, kalkýyorum.

Toparlandým, göz ucuyla dýþarýya baktým.Yaðmur durmuþ, güneþ yüzünü göstermiþti.

-Kahve vereyim?

-Teþekkür ederim.Ne kadar borcum?

-Elli kuruþ.

Parayý verip çýktým.Ýnsanlarýn bu duman altý yerde nasýl gün geçirdiklerine þaþýrýyordum.Orada belki de yarým saat bile kalmamýþtým; ama sigara ciðerlerime iþlemiþti sanki.Denizin temiz kokusuna öyle ihtiyaç duyuyordum ki!Farkýnda bile olmadan ayaklarým beni iskelenin en ucuna kadar götürdü.
Deniz, yaðmurlu günlere has o yeþil rengine bürünmüþtü.Güneþin dalgalara vurmasýyla, kýrmýzýlý mavili renkler denizin üzerinde dans ediyordu.Bir yandan mis gibi bir hava ve martý sesleri...Dalýp gitmiþtim.Bakýþlarýmý uzaklara, çok uzaklara çevirdim.Karþýdan bir yolcu vapuru geçiyordu.Ýçinde insanlar neþeyle kýyýya doðru bir þeyler haykýrýyor, el sallýyorlardý.Ben de onlara el salladým.Gördüler mi bilmiyorum, sanmýyorum.Birden sert bir rüzgar çarptý yüzüme.Ýçime çektim rüzgarý."Hayatýmýn en önemli üç þeyi..."diye geçirdim aklýmdan,"deniz, Ýstanbul ve..." elimi cebime soktum.Parmaklarým, mektuba deðince ürperdim birden.Üçüncüyü bulmam gerekiyordu."Görüþmek üzere deniz!Ýyi haberler getireceðim sana." Sýk adýmlarla yürümeye baþladým.

On beþ yirmi dakika boyunca öylece yürüdüm.Ýçimde, taþýmakta güçlük çektiðim büyük bir heyecan vardý.Daha önce de söylediðim gibi, gençlere özgü bir heyecandý bu.Bana yakýþmýyordu.Kimsenin bilmesini istemezdim, utanýrdým.Nitekim kimse de bilmiyordu zaten.Yol boyunca, düþüneceðime yemin ettiðim konularýn hiçbirini düþünemedim.Öyle alakasýz, öyle mantýksýz yerlere gitti ki aklým, yine kýzdým kendime.Annemi düþündüm mesela.Nereden geldi aklýma bilmiyorum!Çocukkenki doðum günlerimi düþündüm.Yalnýzca annemle ben olurduk o günlerde.Hiçbir arkadaþým olmazdý.Annemle ikimiz pasta keser, sonra da fotoðraf albumlerine bakardýk.Her yýl, ayný gün, ayný fotoðraflara bakardýk.Doðum günümde bir tek annemin yanýmda olmasý, çocukken fena halde canýmý sýkardý.Þimdi, bu durumun niye canýmý sýktýðýný anlayamýyorum.O günü annemle geçirmekten daha anlamlý ne olabilir? Ben doðarken de, yalnýzca annem ve ben vardýk.

Paþabahçe'ye vardýðýmda saat biri çeyrek geçiyordu.Buraya daha önce de gelmiþtim, biliyordum aslýnda; ancak bugün her þey gözüme çok baþka gelmiþti.Yollar, insanlar, dükkanlar, esnaflar, Ýstanbul'un yorucu kalabalýðý...Hepsine yabancýydým.Kahvedeyken de böyle hissetmiþtim.Acaba bu his, kalýcý mý bende?

Þimdi adres soracak güvenilir birine ihtiyacým vardý."En iyisi bir esnafa sormak"diye düþünüyordum; ancak, bir taksi duraðý iliþti gözüme.Hemen harekete geçtim.Benim yaþlarýmda bir taksiciye, nedense baðýrarak:

-Bakar mýsýnýz?Bir adres soracaðým, dedim

-Atla götüreyim.

-Yok yok.Yakýn zaten bir baksanýz.

Taksici tek kaþýný kaldýrarak baþtan aþaðý süzdü beni.Esmer yüzünde, sert ve þüpheli bir ifade vardý.Zarfýn üzerindeki adresi gösterdim.Ellerim titriyordu.

-Nesi oluyorsun Ahmet'in?Arkadaþýmdýr, biliyorum bu adresi.

-Karýþtýrdýnýz belki de.Hazlý Haným için ben...

-Tamam iþte.Ahmet'in karýsýný diyorsun.Nazlý.Bak kardeþim, þu gördüðün sokaktan yukarý çýkacaksýn, sola doðru aynen gideceksin.Hastane sokaðýndan tekrar sol...Az ilerideki mavi badanalý ev...Ali benim ismim.Benden de selam söyle.

"Ahmet'in karýsý..." Son duyduðum buydu.Ondan sonrakiler gereksiz, mantýksýz sesler olarak iþledi beynime.Anlam veremediðim sesler olarak...Ne hissettiðimi anlatmaya çalýþmayacaðým.Zaten tam olarak ben de bilmiyorum.Aklýmda tek kalan, miðdemden boðazýma doðru gittikçe artan bir basýncýn etkisiyle kulaklarýmýn týkanmasý ve gözlerimin kararmasýyd.Acý doruða ulaþtýðýnda aðlamayý bile beceremiyor insan.Çok garip...Oysa ne kadar istemiþtim o an aðlamayý.
Taksici sýrýtarak bakýyordu yüzüme:

-Hey!Anladýn mý dediðimi?Ben götüreyim, hemen þurasý zaten.Para da almam, arkadaþýmýn misafirisin ne de olsa!

-Yok giderim kendim.

Koþmaya baþladým.Taksicinin söylediði sokaktan yukarý doðru..Demek aklýmda kalmýþ,demek ki dinlemiþim aslýnda.Ýnsan beyninin mucizevi gücü..Çoluk çocuk,herkes kafasýný çevirip,tekrar tekrar bakýyordu bana.Ýri yarý,býyýklý,yaþlýca bir adam deliler gibi koþuyor!Ýlgilerini çekmiþ olmalý.Haksýz deðiller,kýzmýyorum onlara.Ama þundan da eminim ki, o an hiçbir güç yavaþlatamazdý beni.Durmam,sakinleþmem imkansýzdý.Eðer durursam,bayýlacaðýmý hissediyordum.Bayýlmamak için koþuyordum.Durduðum yerde yýkýlacaktým.Emindim bundan.
Mavi badanalý evi bulmayý baþardým.Nasýl baþardýðýmý kesinlikle bilmiyorum.Her þey ama her þey iradem dýþýnda geliþmiþti.Evin önüne geldiðimde,ter içinde kalmýþtým,ateþ çýkýyordu sanki sýrtýmdan..Zile bastým,hem uzun uzun bastým..Açan olmadý.Yanlýþ eve geldiðimi düþünerek,adresi kontrol etmek üzere mektubu cebimden çýkardýðým bir sýrada,açýldý kapý.Nazlý’yý gördüðümü net bir þekilde anýmsýyorum.Sonrasýnda bayýlmýþým..
Tekrar kendime geldiðimde,Nazlý;yanaklarýma boynuma kolonya sürüyor,uyanmam için yalvarýyordu.Bir süre gözlerimi açmadým.Ellerinin,yanaklarýmý,boynumu okþamasý öyle kolay vazgeçilir bir þey deðildi çünkü.
Buradan sonra yaþadýklarýmýn her biri benim için ayrý bir hayal kýrýklýðý oldu.Nazlý’nýn dudaklarýndan çýkan her söz,dað gibi içime oturdu.Beni içeri almadý,çünkü kocasý gelebilirmiþ her an.Beni görürse yanlýþ anlarmýþ.Mektup yazmasýnýn tek sebebi,merak etmesiymiþ.Görüþememiþiz uzun zamandýr.Öldüm mü kaldým mý bilmiyormuþ.Ýstediðim zaman onu ziyarete gelebilirmiþim.Hem artýk yolu da öðrenmiþim,hiçbir sorun yokmuþ ortada..Ha bir de,kendime çok dikkat edecekmiþim..
Eve dönerken,içimde buruk bir sevinç,göðsümde yumruk gibi bir hayal kýrýklýðý vardý.Bir de,söylemeye utanýyorum ama rahatlamýþtým sanki.Evime,yataðýma bir kavuþsam,iki gün aralýksýz uyurdum.Dönüþ yolu,bana nedense daha kýsa geldi.Gelirken uðradýðým kahvenin önünde durup,uzun uzun baktým.Ýskeleye gittim sonra.Deniz,dalgalar,martýlar..Her þey býraktýðým gibi duruyordu.Deðiþen bendim bir tek.Deniz,bana inat mutluydu.Cebimden mektubu çýkarýp,okudum.Son satýra takýldý aklým:”Yanýma geldiðinde neyle karþýlaþýrsýn bilmem.Ama sana olan sevgimden þüphe duyma,üzülürüm.”Avuçlarýmda sýktým mektubu.Denize atmayý isterdim,çok isterdim ama kýyamadým.Yüzümü ellerimle kapadým.
Kolonya kokusu aðlattý beni.