Gri ve üzgün bir kentten yazıyorum,
Griliği devletli'liğinden, üzgünlüğü gri'liğinden...

"Mutluluk çok ötelerde şimdi, nedensiz isteksizliği ile vermekten çekindiği bizlere" demişti Arkadaş

Her sabah uyanıyor olmak yaşama bağlılığımız, acıyı hissetmek değil şartımız: içinizin acıması... Olurda karışırsak şıkır şıkır dolaşan insanların arasına, numara yaparız biz de, hep zamanın ve mekanın dışında kalan bir yanımıza rağmen , Sonra dönerken evimize "ne işimiz vardı ki orada, niye dönmedik ki hemen kendimize" diye içerleniriz.
Çığlık çığlığa bir sessizlik sızar içimize, sonra çıkar, çarpar insanların suratına, gökyüzüne, toprağa, suya, kimse duymaz sesini, kocaman olur döner bize, ne zordur onu içimize sığdırmak, bilemezsiniz... Siz , hislerinizi, inançlarınızı, bedenlerinizi, gözlerinizdeki bakışı, dudağınızdaki gülümsemeyi pazarlamayı bilirsiniz. Mülkiyetçiliğiniz, kıskançlığınız, hırslarınız, entrikacı ruhunuz sponsor olur size. Kolay değildir elbet şov dünyanızda tutunmak. Ama biz sizden daha çok eğleniyoruz bunu bilin, Mesela hep geç kalan 92G otobüsünün adını 92 Yumuşak G koyuyoruz eğleniyoruz, Ezberiniz bozulup da "hıııı" dediğinizde eğleniyoruz. O kadar çok sıkılıyoruz ki ortada sıkılmak diye bir şey kalmıyor , eğleniyoruz. Bizim için üzülmeyiniz, biz sizin için üzülmüyoruz. Neticede hepimiz ölüme karşı hileler içinde biçare yaraıklarız.

Siz de biliniz, "Aslolan Hayat" sa da tek gerçek ölüm. Ama unutmayın her gerçek doğru ve haklı değildir?! Ölmek de en az yaşamak kadar sıkıcı olsa gerek, düşünsenize , kendi cenaze töreninize katılıyorsunuz ama hiç birşeyden haberiniz olmuyor! Büyük haksızlık, tıpkı kendi hayatınızı yaşayamamanız gibi...