Sustun,
Gözlerinle isyân edercesine adaletsizliğe.
Baktın orada duran çaresize,
İçin burkuldu belli ki ümitsizliğine.
Sordum niye?
Sessizliğinden bir pay çıkarmak istesem de...
Adım adım uzaklaştın öylece.
Baktım arkandan,
Veda sözcükleri beklercesine...
Nafile!

Ulu ağaçlar gibi başı dik görünse de,
Yoksulluğundan mahçup,
Gül çehresiyle sevimli Ömer'e,
"Merhaba evlat" dedin fikrimce.

Çocuk ezildi, küçüldü garibâne,
Başının okşanmasının mutluluğu ile,
Sevinçle gülümsedi yüzüne.
Sen suskun,
Ömer ise hâlâ gülümsemekte,
Sevilmenin verdiği sevinçle.
Kayboldu hayat labirentinin içinde,
Çocuksu baldan tatlı yüreğindeki düşlerle.

Anladın ki o gün,
Binlerce Ömer varmış üzgün,
Sevilmeye düşkün.