“Kendimi çok hafif hissediyorum ve garip. Saat sabahın beşi… Yaşadığım yer hiç bu kadar güzel gelmemişti bana. Bu oksijeni bu kadar temiz solmamıştım. Ne de elbiselerim bu kadar da temiz olmamıştı. Gün ışığı hiç bu kadar parlak değildi. Yoksa rüyada mıyım? Yoğun iş temposundan olsa gerek” diye düşünüyordum. Hayat güzelliklerini bu kadar uzun göstermekten bile aciz olabiliyor bazen.

Evet, anladığın gibi… Hiçbir şey düşündüğüm gibi değildi aslında. Olduğum yerden doğruldum. Sanırım koltukta sabahlamışım. Etraf karanlık… Havada iğrenç bir koku hakim… Sanırım deminki rüyaydı.

Sonra yüzümü yıkamaya gittim, kendime gelmek için. O da ne? Yanağımda kan lekesi… Ellerim kan… Şaşkın bir şekilde aynada kayboldum. “Ne olmuş bana?” dedim. Elimi yüzümü yıkamaya başladım. Suyla karışan kan delikten akıyordu, ama aynaya bakınca kanlar yerinde duruyordu. Ben yıkıyorum, ama çıkmıyordu. Olanları bir türlü hatırlayamıyordum. Kortum, hızlıca yatak odasına gittim üstümü değiştirmeye. Odaya yaklaştıkça koku artıyor ve yer kan gölü olmuş adeta. O da ne? Aman Allah’ım! Kocam yatağın üstünde çıplak ve bıçaklanmış. Her yer kan. Biri daha var. Yavaşça eğildim bakmak için. Bir kadın yatağın öteki tarafından yere düşmüş, Bıçaklanmış ve çıplak! Sanrım hatırlıyorum.

Bir an gözüm bıçağı arar oldu. Delice etraftı aradım. Sonra salona gittim. Ve donduğum, bittiğim, hiçbir şey hissetmediğim an… Anlatmak için ne gücüm yeter, ne de dilim çözülür. Ya her şey rüyaydı, ya da ben deliriyordum. Koltukta yatan kim? Ben mi? İmkânsız, olamaz böyle bir şey. Biçimsizce yatan bu vücut benim mi? Hayır de ne olur Allah’ım. Ya elimdeki bıçağa ne demeli. Evet, her şeyi hatırlayabiliyorum. Biraz kendime gelince yavaşça bedenime yaklaştım. Gözlerimden akan yaş kurumamış bile. Elimdeki bıçağı sımsıkı sarmış, iki elimi de bileklerimden kesmişim. Hayata gözü yaşlı veda etmişim, sanırım. Ama bu bensem… Şu an ki kim? Kafam iyice karışmıştı.

Hemen odaya gittim tekrardan. Başladım tekrardan bağırmaya. Sen, sen… Dün gece seni aradım, açamadın telefonunu. Sabah geri dönmeye karar verdim. “Dün gece ne yaptın, neredeydin” diye mesaj çektim. “Dışarı çıktım, düşündüm” dedin. Ben yağmurun altında ağlaya ağlaya yürürken. Sen dün gece bu lanet kadınla yataktaydın. Benim yatağımda, benim evimde… Ben seni o kadınla yakaladım. Seni ne çok sevdiğimi bilmiyor muydun? Neden yaptın? Oysa özür dilemek için geri dönüyordum. Kavganın ve benim gidişimin peşine o kadını mı getirdin. Sen beni hiç sevmemişsin sevgili.

Dün gece neredeydin?

Yalan söyledin. Cezasını çektin, çektik…

Seni öyle görünce aldım bıçağı sapladım sana. Beklemiyordun di mi? Ben de beklemiyordum senin ihanetini. Kadın şaşkın şaşkın bakarken o hınçla bir de ona sapladım. Saplarken rahatlıyor, intikamımı alıyordum adeta. Sonra bir size bir bıçağa baktım. Gözlerimden yaşlar geliyordu. Tutamıyordum çünkü. Salona gittim. Oturdum. O an her şey kafamda karman çormandı. Tam karşıda düğün fotoğrafımıza bakarak bileklerimi kestim.

Kendimi gene garip hissetmeye başladım. Ve o sırada polisler geldi. Ben ise kımıldamıyordum. Kaçmanın bir önemi yoktu zaten… Ama garip olan bir şey daha vardı beni göremiyorlardı. Sanrım ölü olma gerçeğini kabullenme zamanı. Güneç hiç bu kadar parlak değildi ve ayaklarım o yere doğru gidiyordu. Kafamı döndürdüm ve düğün resmimiz gözüme çarptı. İkimizde kocaman gülmüşüz, gözlerimizin içine bakarak. Oysa şimdi…