kavrulmuş gözlerimizden hoyratça düşen
arka bahçemizin savrulan yaprakları
pınarları kör eden yazgının âlemiyle
-gölge kabuklarını kopardı-
-kanayan yaralara tuz bastı-
acıyı acıyla körleştirirken
kalbin ûcrasında tomurcuklanan
güneş,
merhem oldu...
tıkanan nefes heybetiyle sarsarken...

sözümün tuğrası
ulak olur penceremdeki yansımama
gözyaşım hıncıyla akarken
tozlar diken gibi batar, zamanın izahsızlığında

korlaşmış çapaklardan özümün tuğrasına
değen her resim
bir yudumluk kahve misali, acıdan tatlıya geçer
sis çökmüş bahçemizde, örselenmiş pusulam
yön arar...
ışığın kör eden karanlığına bakarken...

çeker okyanus mahzunluğuna....
suskunluğa gömülür...yapraklar...

hayal duvarına asılır
yansımalar...

Merâl Özcan