Amacımız bu koca kavrama sadece bir giriş yapabilmektir. Yoksa bu yazı hiçbir şekilde her hangi bir çözümlemeyi amaçlamamaktadır.
Estetik ve günlük yaşam: Günlük yaşamlarımızda bizi sınırlayan ve/veya yönlendiren alışkanlıklarımızı ‘tabula rasa’ mıza not ettiğimizi düşünürsek, alışkanlıkların gelenekleri doğuracağı kesindir. Günlük gerçekliğin nesnelliğe dönüşümü demek olan ‘çalışma’ yani ‘iş’ ise günlük yaşamın başka bir öznesidir. Bu durumda estetik kavramı geleneklerden ve işten nasıl etkilenir?
Estetik ve eytişim: Diyalektik metotta diyalektiğin ilk özelliği ‘Her şey birbiriyle ilgilidir’ dir. Bu durumda estetiği fonksiyonellikten ve pragmatizmden ayırabilir miyiz?
Eytişimin ikinci özelliği ise ‘Her şer değişir’ dir. Öyleyse, estetik kavramsal anlamda insanların anlıklarında nasıl oluşmuştur ?
Diyalektiğin üçüncü özelliği olan ‘Nitel değişiklik’ özelliği ve estetik arası ilişki bizi yine geleneklere götürmez mi?
Peki ‘Zıtların mücadelesi’ özelliği gereği estetik ve fonksiyon birer kutup kabul edilebilir mi?
Estetik fonksiyon kavramını içermez mi?
Estetik ve özdek: Eğer Marx’ın dediği gibi madde tinden önceyse estetik kavramı maddeden ayrı düşünülemez. O halde estetiğe bir yansıma diyebilir miyiz?
Yok eğer Platon’un dediği gibi tin maddeden önceyse estetik başlı başına bir yaratan konumuna geçmez mi?
Ya da agnostiklerin ve varoluşçuların dediği gibi özdek ve tin sıralaması bilinemez veya önemsizse estetik rastlantılar sonucu mu gelişir?
Estetik ve töz: Her şeyin şey haline töz dersek, estetiğin töz ile ilişkisi nerede başlar?

Estetiğin bir kavram olarak neye hizmet ettiği önemlidir. Bu hizmet etme biçiminin önemsizliği anlamına gelmez. Örneğin bir savaş bazen bazılarına veya her zaman herkese estetik gelebilir. Kanımca estetik; doğadan, insandan ve yine kendinden doğar ama insana hizmet eder...