Yabancı bir memlekette, yabancı bir gökyüzü altında buldum kendimi. Baba ocağıyken tek dayanağım, annemin sıcaklığıyken mutluluğum, soğukta kaldım. Herkese ve her şeye düşmandım. Gözyaşlarım eşlik ederken yalnızlığıma, nefes almak her geçen gün zor gelirken varlığıma, o geldi. Bir tebessümle başladı; kaçamak bir bakış, muzip gülüşmeler. Sonra ellerimiz birleşti, perçinleşti sevgimiz. Ben ağladım, o ağladı; o ağlayarak geldi, benim eski dostum, gözyaşlarım, yeni dostuma eşlik etti. Onun canı acıdı, benim içim parçalandı. El memleketinde bir limandı. Karanlık gecelerde, med-cezirlerle boğuşurken minicik takam, deniz fenerim oldu. Sevindim, içime bahar doğdu, yorgun geçen kışın ardından o da yeşillendi. Kahkahalar kapattı kanayan yüreğimizi. Bu şehri onunla sevdim. Yeni bir doğuştu üniversite. Ana karnını bilirken yalnızca ben, gözümü onunla açtım yeniden. Uzun yolculuğumda yol arkadaşım, sırlarım, öğrenci parasıyla aldığım simidin yarısı. Başka bir gökyüzü altında aşina olduğum tek sima. Beraber kaybolduk küçücük dünyamızda. Yeri geldi parasız kaldık, dolapları karıştırdık bir umutla, korktuk beraber yattık. Işıklar söndü, birbirimize sarıldık. Simidimin, harçlığımın, yüreğimin yarısı. İçimin gülen yüzü.
Zamanla, her uyandığımda uyanma sebebim oldu. Onun varlığını bilmek bir başkaydı. Hayallerimiz vardı. Uçurtmalarla mavilere saldığımız, sözlerimiz vardı verdiğimiz ve güvencemiz, biz. Ben, ben değildim artık, diğer yarım var benden öte. Hani demiş ya şair, bir ben var benden öte. Kim muhtaç değildir ki bir başka yüreğe? Hangi insan yenebilmiş yalnızlığını? Dayanaksız durabilmiş hayatın acımasızlıklarına? Her yaşta, her durumda vardır başka bir can daha. Çocuk yüreğinde çamurları yoğurursun beraber, büyürsün hayallerini yoğurursun. Samimi bir gülümsemede gizlidir dost, bir sözde gizlidir dost, en önemlisi bende gizlidir dost…