Elleri üşümüştü,
Gözleri yaş dolu
Islanmıştı zavallı
Çaresizlikle bağlıydı eli kolu
Ağlıyordu iç çekerek
Ayağında çıplaklığı
Başında şapkası vardı
Avuçlarında sıkı sıkı sardığı bir avuç anı
Ezilmiş belli
Hor görülmüş bir hayli
Elimi uzatıyorum korkup saklıyor kafasını
Dudaklarını bükmüş
Hala ağlamaklı gözleri
Ufacık bir yürek karşımda süzülen
Kirden görünmez olmuş parmakları
Saatlerce dolaşmış sokakları
Ve nihayet barınak edinmiş kendine bir saçak altını
Uzandıkça kaçıyor benden
Yaklaştıkça daha bir kayıp
Evini soruyorum
Yurtsuzum diyor çok zamandır
Kovulmuş zavallıcık
Hangi yürek dayanır diyorum
Bu kalpsizlik hangi zalimin işi
Susuyor durmadan
Konuş dedikçe daha bir büzülüyor dudakları
Olmaz diyor
Ben konuşmak için değilim
Yaşanmalıydı mutluluğum
Ben nasıl mutlu ettiysem onları
Onlarda sevgiye dönüştürmeliydi diyor varlığımı
Gel gidelim diyorum sıcak biryerlere
Evim var diyorum yatağım sıcacık
Kaçıyor benden
Diretiyorum
Ağlamaya başlıyor yine
Kovulduğum yere gelmem diyor
Gelmem diyor kovulduğum yere!
Şaşkınım
Evim diyorum
Yüreğin diye sözümü kesiyor
Yatağım diyorum
Yüreği diyor
!...
Adın diyorum?
Aşk diyor...
Ardına bakmadan kaçıyor
Anlıyorum kovalamanın anlamı olmadığını
Yüreklerden atılan aşklar hep azaplara tutsak kalıyor
Ve asla geri dönmüyor