Güneþ doðar. O ilk kez açar gözlerini; güneþin parlak ýþýðýndan kamaþan gözlerini tekrar kapatýr, rahatsýz olur gerçekliðin çirkin görüntüsünden. Ama güneþin önüne bir perde çekerseniz o minnacýk gözler anýnda açýlacaktýr çünkü perdeler küçük bir yalanla örter bu acýyý kaldýramayan gözleri. Ama bu yalaný uzun süre tutmak zordur. O küçük gözler giderek büyür, ayaklanýr, dört duvarýn arasýndan çýkar. Biraz daha büyür, büyüdükçe yeni gerçekler, gerçeklerle birlikte yeni yalanlar. Sonra biraz daha büyür, daha çok gerçek görür o gözler ama yeni yalanlarla kapatýlýr. Bu seferki yalanlar acýyý azaltmak için deðildir… Bu böyle gider; gözler büyür, yalanlar artar…

     Gün gelir gözler yalanlarýn kölesi olur. Bir daha açýlmamak üzere kapanýr gözler. Köleliði kendi yorumlarýyla deðiþtirir, kendi yalanlarýnýn da kölesi olur, baþkalarý yalanlarý sürdürür. Bir süre sonra artýk güneþ görülmez olur. Kara bir çarþaf örtmüþtür güneþi ve kimse göremez. Ayný bizim gibi…

     Gözlerimiz bitmek bilmeyen yalanlarla kapatýlýr, kendi yalanlarýmýzla kölelerin ahlakýna eriþiriz. Kapitalizmin krallarý yalanlarýn karanlýðýna gömer gözlerimizi. Gözlerimizi açarken iki seçeneðimiz olur: ya karanlýða gömülürüz, ya da güneþe bakanlarla beraber toplumun canavarlarý oluruz.

     Artýk zamaný gelmiþtir beklide. Canavarlarýn, karanlýðýn kara çarþafýný ateþe vermesi gerekir… Ya ateþe verip kör gözlerin güneþe bakmasýna yardýmcý olur, ya da elinde meþaleyle ölür… Ama o meþalelerle kendini yakmak… Asla… Kölelerin yalanlarla uyuþmuþ gözleri, canavarlarýn alevi hiç sönmeyen meþaleleriyle açýlacak… Belki bu gün deðil, belki yarýn da deðil… Meþaleleri tutan kollar ayakta olduðu sürece yeni kollar yükselecek ve güneþ yeniden doðacak… Karanlýðýn kara çarþafý kalmayacak… Güneþ ufukta tekrar parýldayacak…