Bildiğim tek şey, ben bir Marksist değilim. -Karl Marx
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
Hala tartışır durur annemle babam; 1964 müydü yoksa 1965 miydi diye yıllardan.. Ama hemfikir oldukları bir konu var ki, o da mısırların hasat zamanıymış.. Yedi çocuklu bir ailenin sondan iki numarası olarak dünyaya gelen ben; Nedense pek sevilmemişim annemin rahmine tohumlarını bırakan tarafından. Belki erkek olur diye izin verilmişti yaşamama ama, boşa çıkarmıştı tanrı umutlarını. Henüz yaşıma girmeden ölümün soğuk nefesi vurmuş yüzüme Galip gelmişim yine, bir ömür boyu sürecek olan inadımdan.. Sırf vicdanları sızlamasın diye, doktora götürmüşler beni Zehirli ishalmiş teşhis, ölüyormuşum susuzluktan.. Yoksul ve kalabalık bir ailede, var olma çabasıyla geçen bir çocukluk, Sonra gençliğim.. Karadeniz’in kemikleşmiş törelerine baş kaldıran, Kız evlatlarına biçilen kaftana sığamayan gençliğim.. Yüreğime kazınan karşı cinsin korkusunu biraz hafifletmek için belki, Belki, sırf bu korkumdan yalakalık olsun diye, Fazlasıyla benzemişim aslında nefret ettiklerime.. Bu yüzden de pantolon giymenin namussuzluk sayıldığı köyümde İlk ben geçirmişim bacağıma bu erkeklik simgesini.. Lise yıllarında takılan kravat, O yıllarda moda olan ve sadece erkeklerin giydiği kadife montlar.. Neslimin kaderini değiştirmek için belki, hep yarış vardı Babamın erkek evlatlarıyla aramda ve bunun getirdiği Başarılı bir öğrenim hayatı.. Biten okul yaşamından sonra, nafakamın hala babamın cebinde saklı olduğundan belki, Benim hakkımda verecekleri kararların akışına bırakmıştım kendimi ki, bekleneni yaptılar.. Bir dikiş nakış kursuna verdiler, ileride kocasının söküklerini diksin, Çocuklarının çoraplarını yamayabilsin diye.. Ama, çok geçmeden anlayacaktım, ipek bir kumaştan pliseli gömlek dikmenin Hiç de bana göre olmadığını.. Benim zikretmekten bile korktuğum yükseköğrenim fikrini rahmetli amcam Kabul ettirmişti babama.. Her sınava girişimde babamın alaylı sözleri ve her sınav sonrası Şaşkınlığı, yenilmişliği, kendine bile itiraf etmeye korktuğu gururu.. Şimdi düşünüyorum da sırf beni boğan bu küçük kasabadan kaçmak Ve patlama noktasına geldiğim, baskılardan kurtulmak içindi belki de Başkentin dolambaçlı yollarına koyuluşum.. Ürkek bir ceylan gibi yalnız bırakıldığım bu kent’e Nerden bilebilirdim ki tutkuyla bağlanacağımı ve bundan sonraki hayatımı O kaçak kömür kokan havasında soluyacağımı.. Üniversite yıllarım, ayaklarımın üzerinde tek başıma durmak zorunda olduğumu Öğreten yıllar.. Bundan sonraki yolumda bana eşlik edecek olan hayat arkadaşımı seçim sürecinde, Yüreğimin kıpırtıları yanında, mantığım da boy göstermekteydi.. Hala çatısı altında bulunduğum ve kimseye muhtaç olmadan yaşama ilkesini Gerçekleştirme fırsatı bulduğum kurum çalmıştı dudaklarımdan ilk gülümseyişimi. Burada düşmüştü saçlarıma yaşama yorgun düşmüşlüğün belirtileri Ve burada kaybetmiştim üzerinde yaşadığım topraklardaki insanlar için Umutlarımı, İdeallerimi.. Ve özlemle, hasretle geçen ilk evlilik yıllarım.. Hem kadın, hem erkek olmak zorunda kaldığım ve beni ruhsal tedavi yollarına düşüren, Ama sonunda karşı cinsle barıştığım yıllarım.. Aslında çok sevdiğimi zannettiğim babamdan nefret ettiğimi anlamanın bir çok ruhsal Problemi halledeceğini hiç düşünmemiştim oysa.. Henüz 26.merdivenini tırmanırken hayatın, merhaba demişti bana büyük oğlum Canım.. Melih Canım.. Annesinin zor yıllarının kavalyesi.. Baba diyerek yaşantımıza giren ve baba sevgisi özlemiyle kapılarımızı açtığımız Hasta bir insanın gelgitleriyle geçen güzelim yıllarım.. Büyük oğluma arkadaş olsun diye dünyaya merhaba diyen küçük oğlumun adlarında Arıyordum belki artık özgür olmak istediğimi ve kendime özgü olmak istediğimi.. Deniz Özgün’üm. Ne kadar ittiysem bana doğduğum anda biçilen kadınlık gömleğini, O daha da bir yapıştı tenime inat edercesine.. Toplumun bana yüklediği doğal görevlerdeydi ayaklarım Kurtulmaya çalıştıkça içine çeken bir bataklık misali.. Hayatta ne kazandıysam, ne başardıysam, hep ellerimle kazıyarak, tırmalayarak Olduğu içindir ki, tırnaklarım hep kısadır benim.. Ama ben yaptım demenin haklı gururunu yaşıyorum halâ, hatalarımda bile.. Şimdi mi.. Yılların yorgunluğuyla yardım isteyen vücudumun imdat çığlıklarına kulak vermek zorunda Kaldığım bu günlerde.. Eşimin de söylediği gibi ‘herkesin bir şekilde sürdürmek zorunda olduğu’ evlilik kurumunda Aşkın yerinde yeller estiği ve alışkanlıkların, zorunlulukların devreye girdiği Manzaranın seyrindeyim ... Dudaklarımda acı bir tebessümle... 27.05.2002 / Tülin ÖZGEN
İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Şiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleştiri | İnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babıali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratıcı Yazarlık | Katılım | İletişim | Yasallık | Saklılık & Gizlilik | Yayın İlkeleri | İzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Girişi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
İzEdebiyat bir İzlenim Yapım sitesidir. © İzlenim
Yapım, 2024 | © Tülin ÖZGEN, 2024
İzEdebiyat'da yayınlanan bütün yazılar, telif hakları yasalarınca korunmaktadır. Tümü yazarlarının ya da telif hakkı sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadır. Yazarların ya da telif hakkı sahiplerinin izni olmaksızın sitede yer alan metinlerin -kısa alıntı ve tanıtımlar dışında- herhangi bir biçimde basılması/yayınlanması kesinlikle yasaktır. Ayrıntılı bilgi icin Yasallık bölümüne bkz. |