Havayla beraber insanların ruhlarıda değişiyor sanki.

Hava güzelse daha mutlu, neşeli, heyecanlı.
Etrafına ilgiyle bakan gözler.
Güleç ve enerjik insanlar.
Sanki havanın güzelliğiyle umutları bile artan insanlar.

Kötüyse olduğundan daha da karamsar, içe dönük bezgin bir hal alıyor insanlar.
Buda insanların hal ve tavırlarına, davranışlarına, hitaplarına kadar yansımakta.
Bu durumda istemesekte, muhattap olduğumuz kişileri kırmakta.

Düşünürsek; kim varki sıkıntısı, derdi, düşüncesi olmayan ?
Ama düşünürsek; herkes bunları dışa yansıtsa ne olur şu dünyanın hali.
Bırakın dünyayı yaşadığımız toplumun hali.

İnsanlar selam vermekte bile on kere düşünürken.
Herkes asansör kullandığından, kim kimin komşusu bilmezken.
Eski komşuluk kavramları ortadan kalkmışken.
Artık kafalar hep yerde, düşeni görmediği gibi.
Başımıza ne işler açılacak kaygısıyla, görsede kaldırmaya yeltenmezken.

Herkes birbirine sebepsiz bağırıp, bağırarak rahatlamaya çalışırken.
Kolay ulaşılabilir oldukları halde dostlarımıza, yakınlarımıza, ulaşamamak için sebeplerimiz varken.

Göz ve el temasından kaçınırken.
Bakıpta kimseyi görmeden, ortalıkta dolaşan bir yığın dalgın ve bezgin insan topluluğu oluşmakta etrafta sessizce.

Etrafımıza bakıp gözlemlediğimizde.
Hayat; her sahnesi farklı olarak sahnelenmekte olan bir oyun gibi.
Bizlerde; bu oyunda kendilerine düşen rollerini en iyi şekilde oynamaya çalışan aktörler ve aktristler gibiyiz.
Oyuncular ise her biri bir köşede rollerinin hakkını vermek için, ne yapmaları gerektiğini düşünmekteler.

Gerektirdiği yerde ve şekilde ise değişik maskeler takınarak rollerinin gereğini yapmaktalar.
Hayatsa öyle bir hal almış durumdaki insanlar maskeleri benimsemiş bir türlü kurtulamamakta.
Elbette gerektiği yerde takınılması gereken maskeler olmaktadır ve olacaktırda.
Ama tüm hayatımızıda maskeler ardında geçirmemeliyiz.

O yüzden havalar hep güzel olsun istiyorum.
İnsanların değişen kıyafetleri gibi ruh halleride değişsin diye.
Rahat şeyler giyerek rahatlattıkları vücutlarının ferahlığı ruhlarına yansısın diye.
Ahenk içinde giydikleri rengarenk kostümleri düşüncelerinide renklendirsin diye.
Etrafta herşeye rağmen gülümseyebilen insanlar olabilsin diye.

Artık kaybetmek üzere olduğumuz ananevi değerlerimize sahip çıkmalı.
Tanımasakta insanlara saygılı, seviyeli, hürmetkar ve tebessüm edebilir olmalıyız.
Böylece daha huzurlu ve güzel bir toplum haline gelmeye çalışabiliriz.

Büyüklerimize göstereceğimiz hürmet, küçüklerimize vereceğimiz sevgi.
Yarınlarımızın büyükleri olacak olan küçüklerimize; en güzel örnek.

Küçükler herzaman büyükleri taklit etmeyi sevmiştir.
Gördükleri , duydukları herşeyi bilgisayar gibi hafızalarına kaydetmekteler.
Yeri gelincede büyükler gibi konuşup, küçük olduklarını unutmaktalar ve aslında bize birşeyi anlatmaktalar..

Bu yüzden çevremizde, ailemizde, küçüklerimize ve büyüklerimize yaptığımız, söylediğimiz herşey bir kat daha önem kazanmakta.

Yarınlarımızda bunları görmemek, yaşamamak ve yaşamamaları için; şimdiden tohumlarımızı ekmeye başlayalım.
Ekmekle kalmayıp, arada diğer değerlerimizide öğreterek sulamaya devam etmeli.
Hayatın zorluklarına rağmen, bıkmadan usanmadan.

İnsanların başkaları gibi olduğu bir dünyada yaşıyoruz yazıkki.
Başkaları gibi olduğumuz bu dünyada, kendimiz gibi olmaya çalışmalıyız.