Dilinizden düşürmediğiniz, bu hırkanın ilmeği yanlış atılmış diyen sözlerinizle nereye kadar varolacağınızı düşünüyordunuz. İşin içine cinsiyet ayrımını soktuğunuzdan beridir, boyalı cümleleriniz kirletti düş dünyasını. Size inandılar ama siz hiç kimseye inanamazdınız. Kurduğunuz bu krallık yıkılacaktı. Farkına vardınız ama sesiniz yoktu. Çünkü siz diye birileri de yoktu. Kendi dünyanızın içinde; “kendiniz çaldınız kendiniz oynadınız”…

Hep siz vardınız. Olmadığınız halde, göründünüz başka yüzlerle, hırka hep suya çekti. Üzerinizde çelik makaslar, hırkanın dokunmasına izin vermediniz. Ne zamanki çelik jilete döndü, sizi de kesti. Telaşa kapıldınız… Hiç zaman geçirmeden, dolabınıza sakladığınız yemekleri ısıtıp ısıtıp tekrar sürdünüz sofraya, hiç doymayan misafirleriniz vardı. Siz ellerinizde purolarınız keyifle tüttürdünüz. Onlar afiyetle yediler tekrar tekrar… Bağışıklık sistemleri kuvvetliydi. Hiç zorlanmadılar tüketirken, tadını bildikleri bayat yemekleri… Tok gelen müşterilerinizin mönüsüne de el attınız. Birkaç renkli sözle aç müşterileriniz listesine eklendiler. Aslında sizin için sunmuş olduğunuz yemeğin tadının, tuzunun önemi yoktu. Önemli olan tek şey, bundan nasıl nemalaşacağınızdı.

Siz hiç duramazdınız. Durmadınız da. Gözünüzü kör etmiş olan egolarınız ve besleneceğiniz bunca kaynak varken, durmanın anlamsızlığı üzerinize sinmişti. Dokunmuş hırkalar sizin için bir anlam ifade edemezdi. Sizin için en önemlisi, hırkanın içinden iplik kaçırmak ve defoluya çıkarmaktı. Ki alıcısı çıkmasın ve üzerine siz çöreklenesiniz…

Zaman içinde yüzünüze inan birden fazla şamar karşısında; cebelleştikçe daha da çok battınız. Artık, kokuşmuş yalan dolu yıldızlı sözlerinizi kimse duymaz oldu. Siz zaten hiç yoktunuz. Bir süreliğine girmiş olduğunuz pembe rüyalar aleminde foyanız meydana çıkmıştı.

Artık gonklar çalmaya başladığında kapınıza gelip bekleyen arabalarınız olamazdı.
Çünkü siz hep yalınayaktınız.

Sizi gördüm. Sobelendiniz…