Yedinci Senfoni

Seni hiç tanımıyorum,
Yok, hayır tanıyorum,
Siyah gözlerin vardı,
Yumuşacık tenin, zarif ellerin,
İnce, uzun parmakların,
Resim yapıyordun tanıdığımda,
Balkona çıkıp denize bakıyordun sık sık,
Piyanoya oturup saatlerce çalıyordun,
Çalıyordun, çalıyordun...
Siyahla beyaz savaşa tutuşuyordu tuşlarda,
Sen de komutanı oluyordun,
Neyi çağrıştırıyorsa sana En Saga,
Kendinden geçiyor ve Sibelius diyordun,
Yok,hayır... saçmalıyorum !
Seni tanımıyorum.

Evet, seni tanıyorum,
Gözüm bir yerlerden çıkarıyor inan,
Şimdi anımsadım,
Trenden yeni inmiştin,
Şehrin yabancısıydın henüz,
Bir adres sordun, başını salladı herkes
bilmiyoruz anlamına ,
Dünya küçük dedim, ne var bunda bilmeyecek,
Valizini aldım elinden neden sonra,
Oturup şurda bir çay içelim, yorgunsunuz
dedim ,
Maziden söz ettiniz, yeşil yaz bahçelerinden,
Bademin gölgesinden, kalabalık sofralardan,
Üç günlük aşklardan !
Sibelius'un Karelia'sından söz ettiniz son kez,
Onu tanıyorum dedim.