Yavaş- yavaş ilerliyorlardı, küf kokulu kan kırmızısı kaya blokları arasında bir yara izi gibi görünen patikadan. Şekilsiz devasa blokların yüzeyleri yosunlarla kaplıydı. Yeşil, kırmızı, sarı ve daha önce hiç görmedikleri simsiyah yosunlar…

‘Bunlar’ dedi Alda ‘diğerlerini yiyerek beslenir. Fakat asla yok etmezler. Zira bilirler ki gücünü hasmından alan her şey hasmını yok ederse kendisi de yok olur’. Gece yavaşça güneşin üzerini örterken hava da soğumaya başlamıştı. İlerledikleri yol sürekli yukarı doğru tırmanan, çok dik bir patikaydı ve güneşin batmaya başlamasıyla beraberde taş yüzeyler sus tutmaya başlamıştı. ‘Gece işimiz zor. Yerler kayıyor, hava buz kesmeye başladı ve bu demir zırlarda ısınmaya hiç yardımcı olmuyor. Yok mudur buralarda sığınıcak bir yerler Ya Alda’ diye sordu Dagah. Bi ismin başına konan Ya kelimesi o kişiyi çok yücelerden gördüğünün ve saygı duyduğunun bir işaretiydi. Kendisine bu şekilde hitap edilmesi oldum olası Alda’nın çok hoşuna giderdi.

‘Yok Muharv’ın evladı dedi Alda. 'Buralarda bu patikadan başka hiçbir oyuntu ya da sığınılacak kovuk yok. Lakin ilerde yolun genişlediği bir nokta var. Orası dinlenebileceğimiz tek yerdir’. ‘Ooo bak bu iyi bir haber işte’ dedi Upşin baltasının sapına sarılı ipleri sıkarken.
O anlarda herkesin tek düşünebildiği yolun şu genişlediği yere bir an evvel varabilmekti. İlerlediler, ilerlediler…

Akşam yerini geceye bırakmıştı. Artık hepsi de homurdanıyor ve yüzüne bir şey diyemeselerde için için büyücüye kızıyorlardı. İçlerinde en kaba ve basit olan Gomo’ydu. Her cücenin sahip olduğu o meşhur münasebetsizlik onda da fazlasıyla vardı ve lafını da hiç esirgemezdi.

Sonunda dayanamadı ve başladı konuşmaya: ‘Pes sana büyücü diye mızıldandı’. Bir büyücüye kaba bi ses tonuyla büyücü diye hitap etmek cesaret isteyen bir şeydi. Hele de söz konusu olan Alad’ysa. Gayet nezaketsiz bir ses tonu ve cüretkar kelimeler kullanıyordu.’ İlerde yol genişliyor orda dinleniriz dedin ve bak saatlerdir meçhul yere varmaya çalışıyoruz. Tabi böyle bir yer var mıdır ondanda emin değiliz. Takıldık peşine yürüyoruz’ dedi ve kısık ses tonundan kendine sakladığı kolayca anlaşılan son bir cümleyi de ekleyiverdi sonuna. ‘Eee bir büyücüye güvenirsen olacağı budur işte’.

Büyücü öfkeden kuduruyordu fakat dağın bu bölgesinde geceleri tapınağın bekçilerinin dolaştığını ve onları rahatsız etmemek gerektiğini iyi bildiğinden ses çıkaramıyordu. Lakin hiç bir şeyden haberi olmayan Gomo’nun durmaya niyeti yok gibiydi. Mahsus yapar gibi son lafını da ekledi.‘Yeter artık adım atacak halim kalmadı. Bacaklarımda derman yoktur. Soğuk içime işledi ve karnım da Dwal’ın kurtları kadar aç. Duydun mu ihtiyar'.

Alda kendisine ihtiyar denmesinden nefret ederdi ve Gomo'nun da bunu çok iyi bildiğinden haberdardı. Bu bardağı taşıran son damla olmuştu. Kendini ne kadar kontrol etmeye çalışsa da arkasına dönüp öfkeyle; ‘Bana bak Wummal'ın oğlu seni öyle bir terbiye ederim ki bir daha ağzını bile açarken benden izin almak zorunda kalırsın' diye bağırdı. Buralarda Dwal’ın kurtlarından çok daha korkunç şeyler vardır ve araba tekeri gibi gırtlağın biraz daha ses çıkarırsa seni onlara bir nezaket hediyesi olarak vermekten hiç çekinmeyeceğim.'

Gomo, neye uğradığını şaşırdı fakat damarlarında dolaşan o aksi cüce kanına rağmen tek bir homurtu dahi çıkaramadı.