Bir kavak fidanıydım,dalları göğe hasret
Tazeydim aşk doluydum,taşıyordum bereket

Her doğan gün tenimi,umutla ısıtırken
Boy attım sürgün verdim,bahardan daha erken

Belki zamansız açtım,belki de yerim dardı
Ben göğe düşler saldım,köklerim zayıf kaldı

Sarıya dönüverdi,övünç duyduğum yaprak
Haddini aşma dedi,altımda kara toprak

Koynumda beslediğim kurtlar gvdemi yedi
El verdiğim sarmaşık,tepemi gölgeledi

Anladım ki gün gelir,dost ta düşman olurmuş
Doğru bildiğin her şey,yalanla son bulurmuş

Heyhat neye yarar ki zaman veriyor dersi
Yaşam zamana yenik,zaman yaşamın tersi

Şimdi karışmak için çürük gövdem toprağa
Bir rüzgar devirse der,iki kuru yaprağa

Umutlar tükenince biter ömür ey kavak
Davetsiz değil ecel,sen çağırıyorsun bak