“Göremezler...
Kalbindeki elmasa erişemezler
Çözemezler...
Onun bir düşü var ki asla bilemezler
Onu nasıl sevemezler...
Bilemezler...
Hiç sevemezler...”

Nasıl bir şarkıdır bilirsin… “bana özel”…

Görmediğimiz gizlerin ortasında başladı her şey. Mavi – Kırmızı satırların önce dost zamanlarında… Önce “dost”…
Sağır sessizliklerin paralel korkularında adı umut oldu sevdaların… Önce “umut”…
Kimsesiz düşlerin karanlığında inanmaktı (kesinlikle!) meleklerin varlığına aşk… Önce “aşk”…
Senli zamanları gördüm düşlerimde; sensiz zamanların sevişmelerine ortak… Senli zamanları dillendirdim satırlarımda; sensiz zamanların özlemine ortak… Senli zamanların doğruluğuna inandım; sensiz zamanların güvenine ortak… Senli zamanların sabahına uyandım; sensiz zamanların gülümsemesine ortak…

Sensiz zamanlarda sevdim seni; senli zamanları yarın bilerek…
Ve
Senli zamanların sonsuzluğunu sevdim sensiz zamanların umuduna ortak…

Hatalara gebe korkuların soğukluğuna inat sıcacık gözlerini, korkuların nedeni uzaklığa inat; tenime dokunan sesini, kurduğum devrik cümlelerimde anlatamadıklarıma inat; senli cümleler söyletebilen güvenini, kısacası; hayatımı, onurumu, gururumu, seni
Hep seni
Sadece seni
Seviyorum…