Gecenin koyusuna saklanmış isyanın gözyaşları… Düşünceleri öldürmek düşmüş katil ruhuma! Olması gereken gibi…

Siyah gölgelerin sessiz çığlıklarına uyanıyorum geceleri, uyuyamıyorum… Terliyorum boncuk boncuk yüreğim canını hissedemeyecek kadar ürkek, hızlı, yetişemiyorum… Dilim damağım kurumuş, içtiğim suyun zehir olduğunu anlamayacak kadar… Ölemiyorum…
Kuşkunun derin uçurumunda yabancı ellerde arıyorum medet! Korkuyorum…

Yaz diyor ürkek yüreğim. Yaz!

Yitik bedenlerde aradığın “yürekleri”, âmâ gözlerin göstermeye çalıştığı “umudu”, kimsesizliğin girdabında yolunu kesen “çaresizliği”, anlamının dillere hapsolmaktan öte gitmediği “dostluğu”, bir çift mavilikte gördüğün “güveni” ve hiçbir tanımla bağdaştıramadığın “aşk”ı…

Cümlelerim devrik oluyor… Yazamıyorum…

Düşünceleri öldürdüm! Katil miyim?