Yarýn, belki yarýn
Bu sözü söylemeyen varmý hayatta, bugün ailemizden küçücük bir gülümsemeyi, öbürgün sebebsiz kýrdýðýmýz bir dosttan af dilemeyi, bir baþka gün yaþayamadýðýmýz özlem duyduðumuz herþeyi, hatta yaradana olan kulluk borcumuzu bile ertelemedik mi?
Kaçýncý çeyreðini yaþadýðýmýzý bile bilmediðimiz þu kýsa hayatta nekadar çok þeyi erteledik hiç düþündüzmü?
Daha neyi, nereye kadar erteleyeceðiz?
Yoksa, bugünlerimizde dünlerimizin yarýnlarý deðilmi?
Yarýnlar hep olsada bizim için birgün bitecek.
Yaþamý daha fazla ertelemeyelim.
Birþeylere bir yerden baþlamanýn zamaný artýk gelmedimi?
Çok geç olmadan, hadi, hemen baþlayalým.
Kýrdýðýmýz dostlardan af dilemeye, çevremizdekilere seni seviyorum demeye (seni seviyorum anne, seni seviyorum arkadaþým, seni seviyorum oðlum, kýzým,amca...)
Daha nice açýlmýþ okunmayý bekleyen sayfalarý okumaya.
Nedersiniz?
Yoksa, gene yarýnmý?