Dünyaya ilk gözlerimizi açışımızdır gözyaşı...

Her bebeğin annesinin karnındayken aldığı nefes dünyada son bulur ve akciğerlerinin solunum yapması için, nefes alabilmesi için ağlaması gerekir...




Ben, dünyaya gözlerimi açtığım andan beri gözyaşının esiri olmuş bir yolcu,

Akıp giden gözyaşlarımı izler dururum zamanın izinde...

Sabahın ayazlarında ruhum üşür,

Annemi ararım sıcak kokusunu nefesime çekmek için,

Yoktur,

Bir dost ararım ellerimi ıssıtması için ,

Yoktur,

Duvarları seyrederim,

Konuşurum onlarlada bir çift kelam etmezler...


İşte bu, yalnızların ruhu üşüyenlerin türküsüdür :

Dünyaya gözlerimizi açtığımız andan beri ayaklarımız hep açıkta kalmıştır ,

Yorganların altına sarmışızdır,

Olmamıştır,

Karnımıza çekmişizdir ısınması için ,

Olmamıştır,

Ayaklarımız hep açıkta kalmıştır,

Sabahın hiç beklenmedik anlarında uyandırmıştır bizi,

Ayaklarımız hep üşümüştür,

Ruhumuz hep üşümüştür,

Ve bu dünyadaki yolculuğumuz bitene kadar hep üşüyeceğizdir!

Ve bu dünyadan göçüp gidene kadar hep tek başınayızdır!

Ve bu dünyadan göçüp gidene kadar hep yalnızızdır!