Vicdaným býrakmýyor peþimi.. Bir yandan bana “sen git” diyor, diðer yandan beni o derin kuyusuna çekiyor.

Sorgusuz-sualsiz bir dünya olsun isterdim. Yaþadýklarýma inat yaþayacaklarýmýn bedeli sorulmasýn,bir gün karþýma çýkmasýn ihanetin kokularý. Dokunmasýnlar içime.Dokunmasýnlar benim o küçük saf sevgime.

“Üþüyorum”. Ýþkence gördüðü için yetimhaneden kaçan biçare çocuðun bir kýþ günü soðuktan kaskatý kesilmiþ ellerini cebine koymasý gibi, ki sabahý beklemek öyle zordur ki kar yaðdýðýnda, içini ýsýtmak için sýcacýk bir evin penceresinden izler baba þevkatiyle yoðrulmuþ bir çocuðun kahkahalarýný. Ve döner arkasýna…..Gider sorgusuz-sualsiz…

Sana þimdi üþüyorum desem bilemezsin neden üþüdüðümü; belki günahlarýndan yaptýðýn bir örtü örtersin üzerime, belki bedenim ýsýnýr ya içim?

Bilemezsin bu sevgisizlik kýrýntýlarý içinde yaþayan bu çocuðun içindekileri; bilemezsin ki o seni üþüdüðü için sevmiþtir.

“Aðlýyorum”. Son gidiþindi bu…Çiçekler içinde gelmiþtin çocuðun hayatýna; mutluluk getirmiþtin. Sen gelmiþtin güneþ doðmaya baþlamýþtý;sen gelmiþtin çocuk þaþýrmýþtý,bilememiþti içindeki duygularý,tarif edememiþti ki sana.Heyecandan konuþamamýþtý.Oysa öyle büyüktü ki içindeki; o tarif edemediði kifayetsiz duygularý öyle içtendi ki.

Siyah-Beyaz bir yaþamýn hüznü renklenmiþti seninle.
Son Gidiþindi Bu. Ve ben aðlýyordum.

Þimdileri eskimiþ köhne bir evin kýrýk bir penceresinden bakýyorum dünyaya.
Hayat sensizkende güzel olabilir zannederdim. Bilemezdim ki yalnýzca kendimi kandýrmaktý sensizliðin de güzel olabileceði.Bilemezdim ki yalnýzca kendini kandýrmaktý hayat dedikleri.

Sen içimde daha önce hiç yaþanmamýþ bir özlemle varoluyorsun.Yýllar sonra bile içimde bir umutla “Belki birgün özlersin” diyerek bakýyorum pencereden.

Belki son nefesimde yine soðuk bir kýþ gününde,kýrýk bir pencereden seni izliyor olacaðým.Son nefesimde bile buruk bir hüzünle bekleyeceðim ”Belki Birgün Özlersin” Diye…