Bir sonbahar öyküsü daha bitti
Kalbi kırık meleklerin parçaları
Beyaz , beyaz örtüyor üstümüzü
Her yeni mevsim , yeni bir yaşam
Ama belki de geçen sadece sonbahar
Aralık kapılardan giriyorum dünyaya
Davetsiz ve beklentisiz . Bir çok umut
Sonra seni görüyorum , seni duyuyorum
Adı olmasa da olurdu...
... ama bu bir rüya
Daha zamanı değil - sonbahar yeni gitti
Sen dönen , kalan ve giden üç parçanın
Dizili taşların , bir de benim ülkemsin

Birlikte kurduğumuz bu minik gerçeği
Bozacak ne sen , ne ben !
Çünkü bir şey var - ne ilk , ne son...
Ne zaman - ne yer ve ne sen , ne ben !