Sessizce uzaklaştım kara ağaçlı sokaktan
Kimseler olmadan
Kimseler duymadan
Yorgun mesafede yürüdüm.
İnanmıştım !
Yolumu kesecek uzun bambaşka ,
bir kara ağaca
Ama yürüdüm , yollar yürüdü
Ne bir ağaç ne bir yaprak kalmış ,
bu bizim diyarlardan
Bir tek dalları kırık ,
kuru bir ağaç gördüm
Oda zaten ölmüş...
Sustum , düştüm yollara
Yanaklarıma düşen yaşlarla
Anlamakla attım her adımımı
“ Yollar yürümek , seni yürümek” ti.
Konuştukça dinlemedi kimse
Sustum , sustum da yürüdüm
Bir zaman dedim , çıkacak kara ağaç
Dedi kahvedeki fallar böyle
İlk defasında , hayatın ta kendisinde
Sessiz edayla vuruşuna rüzgarın
Sonrada anlar gurbetiyle
Özlemekten öte güneşi
Yağmurlu günlere bıraktım
Sustum , yollar aldım sınırsız gökle karışan
Yollar aldım sarı toprağı yürümeye bedel
Mehtabında yanan gökyüzü
oldum her sabah

İnsanlara esen sıcak yeller
oldum kalbimden

Söz etmez , yürür oldum hayata
İnat olsun dedim
Yürüdüm de gördüm ,
Karaağacın sonu gelmez...
Yürüdüm de gördüm
Umudum tükenmez...