Kararmýþ dünyanýn sefil yalnýzlýðýnda,
Bir çizgi üstünde denge kurmaya çalýþýr insan.
Bilmeden adýmlar atar meçhule ve anlamýný sorgular, kendi içinde yaþamanýn.
Hep ümit eder, hep ufukta bir yýldýz parýltsý bekler.
Korkma ey çocuk!
Geçecek bu karanlýk elbet.
Bu zift karasý koyu dünya elbet pak olacak.
Sen yeter ki kaybetme umudunu,
Sen yeter ki kesme içindeki sevdanýn iplerini.
Bir güvercin yüreði gibi küçük olan kalbinde,
Kum fýrtýnalarý kopar Sahra çöllerinden kalma, bilirim.
Güneþin acýmasýz kavuruculuðu terini uçurur teninden.
Susuz topraklar gibi çatlamýþ dudaklarýn kurur.
Ama su mu istediðin gerçekten?
Yoksa içinden sevgiye dökülen ýrmaðýn damlalarý mý?
Koskoca taþlar yuvarlanýrken büyük yokuþlardan,
Ezer önüne çýkan onca þeyi...
Keþke diye söylenir insan, bir yudum ateþ yutar gibi,
Ve piþman olur onca þeye.
Gözyaþýyla sulanmýþ tarlalarda yoncalar filizlenir,
Hiç haberimiz olmadan...
Anlam anlamýný yitirdiði zaman,
Korkular pençesini vurur sýrtýna
Ve derin bir titreyiþ içerisinde uyanýr.
Hýçkýrýklar týkar nefesini.
Son kabusun bir anda tatlý bir rüya olmasýyla,
Tebessüm edersin ve mutlu bir kalp atar göðüs kafesinin içinde.
Noktalama iþaretlerine uyulmamýþ,
Kafiyeleri ölçüsü içinde boðulmuþ
Bir þiir gibi akar düzensiz bir þekilde hayat denen çaðlayan.
Sessizliðe gebe geceler, mehtabýn gülen yüzüyle aydýnlanýr.
Kara bir kýþýn yeþil bir bahara ermesi gibi,
Güneþ öper herþeyin alnýndan
Ve bir anne þefkati ve sýcaklýðýyla sarar dünyanýn her noktasýný.
Ýþte böyle döner hayat çarký.