Zaman zaman dikkatime dokunurdu.Sýklýkla agresif,kurallara uymakta güçlük çeken,yabancý ve tedirgin tavýrlarýyla kendini belli eden dokuz yaþýnda bir öðrenci.Bir insan.

Adýnýn Mehmet olduðunu o gün dersime konuk olduðunda öðrendim.Derste öðrencilerden hayatlarýndaki büyük dertlerini ve arzularýný söylemelerini istemiþtim.Öðrenciler söz alýp konuþmaya baþladý:

“Kýyafet zorunluluðu beni sýkýyor.”
“Keþke dinlenme saatleri çok daha uzun olsa”
“Kardeþim yüzünden hayatým karardý.”
…

Sýra Mehmet’e geldiðinde sýra dýþý bir þey oldu.

Mehmet arzusunu “Önüme bir çocuk çýksa da onu dövsem.” diyerek dile getirmiþti.Karþýsýna 11 yaþýnda bir çocuk çýkarttým. “Buyrun dövebilirsin” dedim.Mehmet þaþýrmýþtý.bana dönerek:

“Öðretmenim o benden büyük.” dedi.

Küçük Mehmet’i yanýma çaðýrdým ve konuþmamýz diðer öðrencilerin duymayacaðý þekilde devam etti:

“Okulda seni döven var mý Mehmet?”
“Öðretmenim beni her gün dövüyor.Ben okula gelmek istemiyorum.”
“Evde dayak yiyor musun ?”
“Aðabeyim beni sürekli dövüyor öðretmenim.”
“Baban anneni dövüyor mu peki…”
“Dövüyor öðretmenim.Ben o zaman bir köþede aðlýyorum.”

“Mehmet’im daha çok söz öðrenirsek daha az yumruk kullanýrýz.Daha çok söz bilirsek anneler sopa yemekten kurtulur.Bunun için daha çok kitap okumaya var mýsýn ?”

“Varým öðretmenim.”

Okul çýkýþý arabama binip bahçe kapýsýna doðru yöneldiðimde sevgiyle sallanan minik bir el gözüme iliþti.Ve biraz çekingen bir tavýrla da olsa Mehmet’in dudaklarýndan dökülen iletiþim cümlesi beni mutlu etmiþti:

“Güle güle öðretmenim.”

"Güle güle Mehmet.Güle güle…"