Bir Varoluş Sancısı. . . Acıyı tarif ederken,neden süsleme gereği duymalı ki. . . Sadece diyorum; 'Şuracığım ağrıyor! '. . . Ve dillenmeyen bebek bile anlıyor beni. Siz hiç acıya yol alırken makyaj yapma gereği hissettiniz mi ya da amaliyat masasına yatarken gece kıyafeti giyindiniz mi. . . Yani bugün her zamankinden güzel olmalıyım; Babam öldü. Dediniz mi. . . Ya da bugün terkedildim. . Oh! Dünya varmış deyip yalnızlığınızla el sıkışıp şeref mi kaldırdınız tükenmişliğinize. . . Yoksa siz de ağladınız mı ben gibi? . . . Bir insan acı çekerken, bir nefeslik yer açılıyor dünyamda. . . Çok şükür, cigerlerim genişledi nefes almaya başladım! Mı dediniz. . . Söze ne hacet değil mi, acının en göz alıcı rengini giyinip yüreğimizin derinliğine süzülen gözyaşlarımız varken. . . Ama siz yoksunuz yanımda. . . Dört duvara çarpıp aksiyle yüreğimi dağlayan çığlıklarımı asıyorum artık darağacına. . . Ve ağlıyorum hükmünü kendimce yitiren acılarıma. . . Gözyaşlarımı hissedemediniz ya da silmek için uzanamadı elleriniz. . . İşte bu yüzdendir ki, sizlere 'Bir Varoluş Sancısı'nın notlarını yazıyorum. . . Size ait, zarfına 'yaşanmıştır' damgasını vurduğum, mektuplarımı okudunuz mu? . . .