Vangölü’nün Akdamar adası ismini eski bir efsaneden alır. Etrafı gümüş kanatlı martıların yuva yaptığı küçük uçurumlarla çevrili bu adada Tamara adlı çok güzel bir kız yaşıyordu uzun yılar önce. Adanın baş keşişi olan Tamara’nın babası kızının yanına kuşların bile yaklaşmasına izin vermezdi. Tamara’nın adanın dışına çıkmasına karşı çıktığı gibi bir yabancının adaya ayak basmasına da tahammül edemiyordu. Yüksek dağlarla çevrili gölün kenarındaki köylerden birinde yaşayan bir genç, kıyısında uzun saçlı bir perinin gezindiği bu yasak adayı çok merak ediyordu. Bir gün adaya yüzdü ve adanın güney kıyısında güzeller güzeli Tamara’yla karşılaştı. Birbirlerine aşık olan gençler kimse görmeden Tamara’nın fener yakıp işaret verdiği yerde buluşmaya yemin ettiler. Genç adam yüzerek adaya gelip Tamara’nın fenerle işaret verdiği yerde karaya çıkarak onunla buluşuyordu geceleri. Birgün rahiplerden biri onları görüp Tamara’nın babasına anlattı. Fırtınalı bir gecede Tamara’yı eve kapatan papaz feneri yakarak karşı tarafa işaret verdi. Genç adam sevgilisinin bu hırçın dalgalara rağmen kendisini çağırmasına bir anlam veremese de papaz fenerle işaret vermeye devam edince sevgilisinin çağrısına koşmak için kendini azgın dalgaların içine bırakıverdi. Papaz feneri adanın dört bir yanında dolaştırarak onu şaşırtmak istiyordu. Kıyıya çıkmak için feneri takip eden genç adam bütün gücünü yitirince “Tamara” diye bağırarak azgın dalgaların içinde kaybolup gitti. Tamara sesi duyar duymaz kıyıya koştu ve sevdiğinin boğulduğunu görünce o da kendisini Vangölü’nün gizemli sularına bıraktı. Genç adamın son sözü “Ah Tamara” daha sonra Ahtamar ve Akdamar şeklini alarak adaya isim olmuştur. Fırtınalı gecelerde kıyıya vuran dalgalarda bir sevdanın sesi yankılanır hala: “Ah Tamara! ”...

Zifir saçlarını bağladın yüreğime
Gözlerimin kuytusuna ışığını katarak
Ben ateşler içinde, sen sular ötesinde
Eyvah ki yandım sana kendimi unutarak

Sana gelmek çareyse bu yangına
Geldim işte
Tamara…

Sönmedi sulara düşsek de yangınımız
Gülmedi bahtımız yine ne fayda
Dalgalara gömüldü umutlarımız...
Demedim mi boğar bizi bu sevda
Ah Tamara…