e l v e d a/ð (meczubun burnu)




uçurumlar arþýnladýðýnda
henüz terlememiþti býyýðý,
mezarlýk duvarlarýna týrmananlarýn ele baþýydý
gözü ela saçý sarý sevdalar edinirdi diðerleri
ve kitap arkalarýna kazýrlardý þiirleri
yine ve fakat nedense hep;
uçurum boylarýný mesken tutan çocuklarý
/bekleþirdi her gözü ela saçý sarý..
yara kabuðu soymaya vakti olsaydý
yaðardý sebebi malum bir saðanaðý
gözlerinin zulasý..
sonradan öðrendi ve þaþýrdý
çocuklarýn kabristandan geçerken ýslýk çalýp gözlerini yumduðunu,
kitap ardý þiirleri yoktu ama rüzgarlardan kafiyeler aþýrdý
ve uçurumlar gibi en güzel çiçekleri dibinde bitirirdi sümüklü burnu…


ayaza kesmiþ hikayeleri birikmiþlerin ellerine ‘hohh!..’larý vardý,
der(di) ki üþümemeli çocuklar,
aðlamamalý analar,
ayrýlmamalý aþýklar,
babasýný da anlatýrdý muhakkak mezarlýðý anlatmasaydý
ve düþünürdü yalnýzlarý, kayan yýldýzlarý,
yarasý acýyanlarý ve acýkanlarý..
ne de iyi biliyor yokluðu
fark ettirmeden hep bir þeylere sýzlayan burnu…



kollarýna hazin türküler yazýldý
ayrýlýðý kazýdý hanesine, tutarsýz tutkulara meyilli bir el
gülümsüyordu üzerine çökerken simsiyah dað
sonunu biliyor gibiydi yüzyýllardan da evvel..
þimdi dilinde garip-gureba bir e l v e d a
yazýk ki bu el ve daðda (da) bulamadý meczup, umduðunu
baþka bir meçhule gidiyor, çünkü sonu önceden peydahlamýþ bir aþka girdi burnu…