Korkularımla yüzleşmek istedim dün gece hayatımı alt üst eden korkularımla düşündüm ne kadar büyük yer kaplıyorlar içimde gerçekleştirmek isteyipte başaramadığım her hayalin katili korkularım.. korkuyordum çünkü; korkmam gerekiyordu o kadar çok kaybetmişlik varki hayatımda saymaya gücüm yetmiyor hiçbirşey bana ait olmadı bugüne kadar kaybetmişliğimin yüreğimi nasıl yaktığı bilinmez çoktan siper aldım herşeye herşey yerini zamana yepyeni korkulara bıraktı kaçmak istedim korkularımdan sanki çaresi varmış gibi başaramadım nereye gittiysem korkularımda benimle beraber geldi yakamı bırakmak istemezcesine benle bütün olmuşçasına benden bir parçaymışçasına anladım ki vazgeçilmezimdi korkularım ben korkularımla yaşamayı seviyordum belkide. Sorularımın soru işaretlerini zincir yaptım bütün gece o kadar çok soru sordum ki kendi kendime cevaplarını veremedim sonra yine boş ve çaresiz bakışlarla acınası halime baktım ve sustum susmak en iyisi dedim kendime sus ve bekle korkuların onlarla yaşamayı öğrendiğin zaman kendiliğinden gidecektir sus dedim kendime....