Merhametsiz Yüzleşme ( sorgulamalar II.)
Bilinmezliğe yürüyorum, yürümüyorum aslında yürütülüyorum, dünümle başlayan tarih çizgimin ulaşabildiğim noktasına kadar yürüyorum, hisler ve duygularımın yoğunla savaştığı an'lardan geçiyor ömrüm. Karşımdaki denizin durgunluğu üstüme ağır bir yük yüklüyor, onun coşkunluğu ızdırabımdır. Sensiz ve sessizliğin seyrine daldım, ağırlaşmış kirpiklerim önümü görmekte yorgun, sigaramın nikotini içime girmekten aciz.

Zaaflarla dolu bir dünyanın girdabında dolanıyorum, nefessiz yürütülüyorum yaşamın köhne kuytu kıyılarında, Ruhum, yaşlanmış, bitkin ve aciz ağır adımların peşine takılmış, maviyle biter adımlarım, gökyüzü mavi, dönüp bakmak istemiyorum çığlığımın kokusu ağır, tarihimin tozlu sayfalarını silmek istememiştim, elim kaydı, sayfalardaki tozun kokusu güzeldi, orda olmak güzeldi, orda olmayan yitik bir şevkâtin ağına takıldım şimdi... uzun süre denizde bekletilmiş hüzünlü bir yüzle...

Dur! Sakın kapanma yaşlı kirpiklerim, nefessiz bırakırsan boğulurum... yüzüm yok artık, bunca yıl nerelerdeydin ey tatlı hüznüm, içimdeki boş olan tünel sendin demek ki, meğer seni bir fabrika gibi kapatmışım ve artık üretemiyordun, varlığından bi haberdim ve ama'ydım, uzağındaki ışıklarda loştu, sevimliydi, şekilden şekle bürünüyordu, cazipliği labirent gibiydi, hep tebessüm vardı yüzünde, yollarımın güzergahı ona gidiyordu, patikalar ağırlaştırıyordu bedenimi, oysaki denizin coşkunluğu gibiydim her kayaya çarptığımda iz bırakırdım, bende oluşan yarayı hissetmezdim, omurgasızdım. Yosunları umursamazdım, yüzleşince parçalardım, dağılan yosun parçalarının ağına takıldım şimdi. geçmişte ağlamadığıma, yanar şimdi yüreğim, geçmişe yanmadığına... Çıkış yol ararken seni buldum güzergahı patika olan tünel, meğerse sendeymiş asıl ben...ne olur beni ben'le yüzleştir, aramızda merhamettin zerresi olmasın, koy aramıza yalan makinasını, acının kokusunu hissettiğinde çalsın, arayışı, her titrek bedende çalsın, her hücrenin ürpertisinde çalsın, ses tonlarımız değişinde, rüzgar bile aramıza girerken çalsın ama korku ve ümit kapılarını aralayan yorgun kirpiklerim, boynunu büktüğünde kapanmasına müsaade etme...