Önce,
Bir düş kurdum sonunu umursamadan
Tuhaf bir esinti sardı tüm bedenimi
Işığına daldım, suskun ve ürkek
Aldandım
Ama hep kandım
Bir ‘An’ içinde süzülüyorum
Uçuyorum uçsuz(!) bucaksız
Titreme sarıyor her yanımı
Kurtuluyorum andan ve öncesinden
Unutuyorum benliğimi ve herkesi
Yerimi yurdumu bilmiyorum artık
Aynı ışık gözlerimi büyülüyor
Yine aynı an hiç değişmeden sarmış ruhumu
Ve yine aynı ben, suskun, ürkek
Dönüşüyorum karanlık bir noktaya
Hep varıyorum; Hiç.
Çırpınıyorum düşten kurtulmak için
Çabanın boşuna olduğunu bilerek
Üzgün müyüm, kırgın mıyım bilmiyorum
Başından beri karışık
Gene ben ve içinde bulunduğum tuhaf an
Zaten hiç değişmemişti durum
Önce,
Bir düştü, sonrası olmayan an içinde
Hep aynı
Artık görüyorum karanlığı
Işığımı, güneşimi, benliğimi
Ve hepsinin hiç olduğunu
Gözlerim donuk, ışık küskün
Kırgın gönlümü gömüyorum
Sonu yok biliyorum
Üzülmüyorum,
Kızmıyorum da
Benim; Hiç ve karanlık.
Karışık durum
Ve benliğim karışık önce
Dördüncüye takılıyorum!
Sonrası olmadığı için gömüldüm
Yazgımı biliyorum; Hiç.
Şimdi üzgünüm, çokta kızgınım!
Mutlu olduğumu düşündüğüm her anıma
’Ümidi reddeden benliğimi ister düşüm’
Beni zorlar bilincim
Aşıyorum düşümü
Ve geçmişimi
“Köle bedenim, asi ruhum”
Aştım benliğimi
Karanlık alınyazımla
Mutluyum, mutsuzluğa susamışlığımla
Şimdi gördüm;
Kırgın ve utangaç geçmişimi
Hala utanıyor olmam kırıyor beni
Önce,
Bir düş kumuştum
Unuttuğum bir düş. (Günlük-2000/Şubat)