Sen ki zamanın bahara yaprak döktüren günlerine inat çalansın kapımı, soğuk kimsesizliğime sıcak bir tebessümle bakanımsın…
Başka bir zamana ait bir güzellikle, sevda çiçeklerini bıraktığın kapımın, perdeleri kapalı penceresinden yüzünü ilk gördüğümde gözümden iki damla yaş dökülmüştü ne sevinç ne üzüntü sadece iki damla tanımsız gözyaşı. Bugün gibi hatırlıyorum duygularımı; buz kesmiş bir kalpte ılık bir kanın yavaş ama insanı hayata bağlayan ilerleyişiydi karşımda duran, öyle masum, öyle temiz, küçük bir kız çocuğuydun sen, dışarıda üşümüş ve bu harabenin dört duvarını kendine bir saray gören sıcacık bir düş vardı gözlerinde.
Bense içinde tüm baharları tüketmiş, dünyanın aydınlık tarafını başlarına bırakıp karanlık tarafını kader diyerek kabullenmiştim, kalbimin derinliklerinde binlerce acabaya mesken olmuş, düşlerinden düşüp; düş ile gerçek arasındaki farkı çoktan unutmuştum.
     Ve sen tüm samimiyetinle olmayan canıma can olacağını söylüyordun; ben içimde fırtınaların tarumar ettiği bir kalbin cam kırıklarını topluyorken. İnanmamıştım, zamanın hoyrat ellerinde inandıklarından canı yanmış her kalbin içgüdüsel tepkisidir inkâr bende inkar ettim seni, herkes görmediklerine iman etmekle emrolunmuşken; ben gördüklerimi inkar etmekle deneniyordum, sevda zannettiğim her güzellik gün gelmiş beni biraz daha dibe çekmişken; içten içe beni o dipten bir sevdanın çıkaracağı düşüncesi ile kemiriliyordu zihnim. İnsanların içerisinde onlara benzeyen ama aslında olmayan bir siluettim sadece. İnkâr ettim seni uzunca bir zaman; sevgini, varlığını, düşsel bir hayattı benimkisi ve ben gerçekle düş arasındaki farkı çoktan kaybetmiştim, direndin, sevdiğin içindi tabiî ki…
     Öyle çok karanlıkta kalmıştım ki varlığının aydınlığını kabullenemedim, direndin hakaretlerime, sevdanı inkâr edişime direndin, insanların bende açtıkları yaraları gösterdim sana tüm iğrençliği ile hayal ile gerçek arasındaki farkı göremediğim için doğru bildiğim tek şeyi yaptım sınadım seni, oysa herkesten iyi biliyordum; tanrının ve insanın sınanmaması gerektiğini.
     Tüm bu gördüğün iğrenç yaralarıma rağmen bırakıp gitmek yerine kaldın yanımda ve temizledin aşkınla bu kan revan içerisindeki kalbi ve bilerek ya da bilmeyerek aşkının tohumlarını ektin, artık tek gereken zamandı. Sana cehennem kurağından bir cennet bahçesi yaratmak için.
     Ama insanların yapamadıklarını zaman bir kez daha tüm kalleşliği ile yapacaktı, sonrasında umut tükendi gözbebeklerinde, nefes alışlarını bensiz kılan bir yola saptın, koyup bir kenara aşkı ektiğin kalbi bir başka bahar aramaya başladın. Suçlusu yok, nedeni ya da sonucu yoktu, bir söz, bir tavır ile başlayıp giderek ivme kazanan bir yok oluş hikâyesidir her ayrılık ve zaman, aşk ekilen bir kalpte yokluk girdabında mağlup olacağı bir yola çoktan girmiştir. Kâinat üzerinde binlerce birbirini tanımayan yıldızın çarpışma ihtimalinden biriydi bizimkisi, öyle görkemli, öyle gürültülü, öyle parlak ama neylersin karanlıktır kâinat, asıl olan gecedir. Bir gün bitti ışığı bu çarpışmanın, sustu birbirine sevdalanan iki gözün haykırışı. İki damla gözyaşı ile temizlendi kalbimizin içindeki feryatlar. Sen çekiminden kopartmak için bu iki yıldızı içine ayrılık koydun cümlelerinin, mazereti hazırdır her ayrılığın ve aslında hiçbir ayrılığın bahaneye ihtiyacı yoktur, nedeni olmayan alelade bir cümle ile başlayıp, üzerine anlam yapıştırılmaya çalışılan cümleler yığınıyla biter.
     Söz bitti düşlerimde, bir kez daha mağlubuyum aşkın ve zafer yine terk edenin ve sana söylenecek son cümle sade bir “seni çok sevdim.”