Annem Ve Ben

yaz ortasıydı.

ve temmuz ayının en sıcak günlerinden bir gün idi.
sekiz, dokuz yaşlarında bir çocuk düşünün ki hayatı dopdolu yaşamak için sudan karaya çıkan balık misali bir yaşam çırpıntısı içindeydi. İşte o balık misali yaşam çırpıntısı içinde olan çocuk bendim.
Belki de hayatımın en anlamlı safhalarında muzdarip bir gönülle geleceğimi planlıyordum.

Köyümüz kasabadan epeyce uzaktı. Onun için her zaman gitmek mümkün olmazdı. Ancak gün o gün olurdu ki pazar kurulurdu. İşte o gün benim bayramım olurdu.,

Annemle beraber, ellerimizde yoğurt bakraçları, yaya olarak bir saate yakın yol aldıktan sonra o güzelim kasabamıza varırdık. Dedim ya ben sekiz dokuz yaşlarında bir çocuk idim. Nasıl mı? Kısa boylu ve hafifte kiloluydum.Annem yoğurt bakraçlarını taşımam için bana verirdi. Ben ise değil yoğurt bakraçlarını kendimi bile taşıyamazdım.

Pazara varıp yoğurt bakraçlarını sattığımızda ben heyecanla annemin eline bakar, bana vereceği üç beş kuruşluk harçlığı beklerdim.
Annemin bana verdiği üç beş kuruşluk harçlığı yine hayatımın en anlamlı varlığı olan annem için harcardım.

Ve annem bana hep kızardı. Bak oğlum derdi;
Zaten zar zor bakraçları taşıyıp getiriyorsun sana verdiğim üç beş kuruşluk harçlığı niçin benim için harcıyorsun.Ve ben derdim ki annem güzel annem hayatımın anlamı olan annem senden başka anlamım yok ki onun için harcıyayım.

Ve halen diyorum ki annem için değil üç beş kuruş,bir ömür bile harcarım.
Umarım herkes annesi için bir ömür harcamayı göze alacak kadar yüreklidir.