14 Şubat Sevgililer Günü…
Üsküdar’da evimde sessiz ve sakin bir gece yarısı.
Saatin kaçı gösterdiğinin pek bir önemi yok.
Üşüyorum…
Birkaç parça eskimiş eşya, biraz soğuk ve birazda yağmalanmış hatıralar.
Her yer harap olmuş vaziyette ve her şey fersude bir biçimde. Beyhude geçiyor zaman…
Hiçbir şey ilgimi çekmiyor açıkçası.
Çünkü her şeyi aslına döndüren o şeyle doluyum.
Çünkü hiçbir şey hakikatli değil. Herkes gizli bir isyanı taşıyor kulaklarında.
Şehir heba olmuş insanların saçma ve içi boş gürültüleri ile dolu.
Ve onların yalanlarını tamamlayan sahte gülücükler.
Her bir yanı sarmış durumda…
Cananım;
Seni en son görüşüm de ondan evvelkiler gibi beni çok mutlu etti. Erinç içerisindeyim.
Bu hal üzere ne zaman seni görsem o anı dikkate layık bulduğumu
ve ne kadar heyecanla beklediğimi söylemek lüzumsuzdur.
Ne zaman geçtiğin sokağa baksam, içimde büyük bir sevincin dirilmesi için,
O yoldan senin geçtiğini bilmek kâfi…
Bütün dileklerimi, seni daha sık görmek için izhar edilmiş bir arzu şeklinde tafsil etmeme müsaade et ne olur.
Müsaade etki; Sevgin ile penah olmuş bu gönül yanmasın.
Cemalin ile nefes alan bu can harab olmasın…
Çünkü senin o kadar boş ve geçici telakki ettiğin bu hayatın içerisinde
bir güzelliğe sahip olduğunu tasavvur edemem.
Biat ederim ki;
Senin güzelliğin, amiyane olmayan varlığına muttasıl ve buda emsalsiz bakışlarında gizli.
Varlığın ki; O dayanılmaz özlemi bir lahza hükümsüzleştiren, o enkazı ortadan kaldıran,
Dahası coşkuyu getiren, soluk alma imkanı veren işte o varlığın…
Bundan evvelki teşebbüslerimde sana yazmaya mazhar olamadım.
Bunun için beni bağışla. Ama bilki bugün bilhassa senle doluyum.
Sen bu halimi bir zaman yığınının husule getirdiği ışığa benzetirsin belki.
Belki ben de onun kıvılcımından başka bir şey değilim.

Bütün bunları kendim için değil senin için yazdım.
Sende benim için oku…
Bana daima kendinden haber ver olur mu?