İnsanlar yalnızca yaşamın amacının mutluluk olmadığını düşünmeye başlayınca, mutluluğa ulaşabilir. -George Orwell |
|
||||||||||
|
Ve yalnızdı herzamanki gibi Oturmuş, derin düşüncelere dalmıştı Bu nankör şehrin tek limanında Eskisi gibi sakin değildi deniz Dalgalar kudurmuştu çıkan fırtınada Vahşice tırmalıyordu adamın gözlerini Adam şevkatle gülümsedi Ellerini uzattı gökyüzüne Kalan son kırıntıları Fırlattı acıkmış dostlarına Bütün hayalleri yokolmuştu adamın Umutlarını dağıtmıştı martılara Artık hiçbir nedeni yoktu Durmak için bu şehirde bir gün daha Şimdi ayrılma zamanı gelmişti Biletini almıştı ve bekliyordu Onu getiren hain gemi Mutlaka gelecekti onu almaya.. Yıllar önce Küçük bir çocuk gelmişti buraya Gözleri yaşlarla dolu Ve bakışlarında ezilmiş çiçekler O zamanlar bu liman yoktu Hatta bu çıldırmış deniz bile Derin bir uçurum vardı Ve dibinde bir yudum su Çocuk sabah erkenden buraya gelir Yarım kalan rüyalarını anlatırdı Aşağıda gezinen martılara Her sabah atmayı düşünürdü Kendini aşağıya, sarp kayalara Ama, hala biraz umudu vardı Ve yüzünde o aptalca gülümseyişi Karar verirdi birgün daha kalmaya.. Her sabah bedeniyle Her akşam ruhuyla Yepyeni savaşlar başlardı Dayanılmaz acılarla Yenilen hep o olurdu Bu adaletsiz kavgalarda Ama artık tükenmişti cephanesi Bitmişti dudaklarındaki gülümseyişi Yıllardır Ona isyan etmişti bedeni Hep karşı gelmiş Hep rezil etmişti sahibini Yıllardır Hep yükseklerde gezinirdi yüreği Alçak tepeleri beğenmemiş Haketmediği sevdalara uçmuştu Derin acılarda boğuyordu sahibini Yıllardır Bir sokak köpeği gibi Gezdi bu şehrin yollarında Sokaklarda yaşadı Sokaklarda uyudu Laf olsun diye sevilip Laf olsun diye okşandı Bir kemik atıldı önüne Ve yine unutuldu dışarda Uzaktaki sıcacık bir evden Şen kahkahalar yankılanıyordu Parlak ışıklar doluyordu karanlığa Mutluluk şarkıları çınlıyordu Soğuktan donmuş kulaklarında Çocukluk arkadaşları bile Terketmişti onu sokakta Bir günlük eğlence Beş paralık aşk?! uğruna Artık istenmiyordu aralarında Şimdi çok geç kaldılar Onu düşünüp, onu anlamaya.. Veda etti martılara Veda etti acılarına Son defa dönüp baktı Şehrin tozlu sokaklarına "Suçlu bendim Yanlış yere geldim Cezamı çektim galiba Şimdi gidiyorum Rahat bırakıyorum sizi Sahip çıkın martılara Ve bıraktığım gözyaşlarıma." Son bir damla daha düştü Adamın yorgun gözlerinden Tertemiz sulara Ve şimdi hazırdı deniz Ufuktaki gemiyi taşımaya..
İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.
|
|
| Şiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleştiri | İnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babıali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratıcı Yazarlık | Katılım | İletişim | Yasallık | Saklılık & Gizlilik | Yayın İlkeleri | İzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Girişi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
İzEdebiyat bir İzlenim Yapım sitesidir. © İzlenim
Yapım, 2024 | © Vefa LÖK, 2024
İzEdebiyat'da yayınlanan bütün yazılar, telif hakları yasalarınca korunmaktadır. Tümü yazarlarının ya da telif hakkı sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadır. Yazarların ya da telif hakkı sahiplerinin izni olmaksızın sitede yer alan metinlerin -kısa alıntı ve tanıtımlar dışında- herhangi bir biçimde basılması/yayınlanması kesinlikle yasaktır. Ayrıntılı bilgi icin Yasallık bölümüne bkz. |