Kendimce internetten tarifini aldığım değişik yemekler yapmayı deniyordum. Herhangi bir kimseyi beklemezken kapım çaldı ve gelenler arkadaşlarımdı.Suratlarında anlam veremdeiğim dozda mutluluk ve gülümseme vardı ve hepsi de çok mutluydu.Daha ayakkabılarını çıkartırken hadi bize beş tane çay yap oturma odasında seni bekliyor olacağız dediler. Oyun bozan olup o mutlu tabloyu bölmek istemediğim için peki öyle olsun diyerekten mutfağıma döndüm. Şanslılardı ki yemek için ısıtmış olduğum hazır su vardı. Tek yapmam gereken sıcak suyu bardaklara doldurup çayları içine sallamaktı.Bu arada o çocuk gibi mutlu olan arkdaşlarımın oturma odasına geçerken çıt dahi çıkarmamalarına hayret ettim. Neyse diyip bardakları tepsiye düzerken gelen arkdaşlarımın dört kişi olduğunu oysa benden beş tane çay istediklerini hatırladım. Önce acaba benim için mi diye düşündüm ama hepsi de benim kahve içeceğimi biliyordu. Beşinci ben olamazdım. Kabalık etmek istemedğim için sormadım ve bana denilenle birlikte bir fincan kahvemi birkaç dakika içerisinde hazırladım. Tepsiyi alıp oturma odasına geçerken bir an kendimi o merak ettiğim beşinci kişiyi sorarken yakaladım.
-"İyi de beş.." Sorumu tamamlayamamıştım çünkü ürkütücü cevap zaten karşımda duruyordu. Cevabın etkisiyle elimdeki tepsi direk olarak yere düşmüştü bu sırada bir arkadaşımın "ayağını yakmış olmalısın" diyerek ayaklarıma doğru eğildiğini güç bela hatırlıyorum. Daha sonra çevremdeki bakışların benden bir cevap beklediğini hissetmek zor değildi. Birşeyler söylemem lazımdı ne kadar güçsüz olduğumu gizleyebilmem için. Birşeyler söylemem lazımdı yere düşen bardaklarla birlikte kırılan gururumu toparlamak için. Hafif sendeleyerek en yakın kanepeye oturdum ve tamamı devrik olan cümlelerimle hiçkimsenin konuşmasına izin vermeksizin konuşmaya başladım
-"Şey ben özür dilerim... Kendimi toparlar toparlamaz bunları da toparlayacağım. Ben.. Ben aslında
Ben daha önce de çok kez görmüştüm seni,
ama ne zaman başkalarını görsen yanımda,
yok oluyordu silüetin,
bundandır yanıma her gelene alışamamam,
Ve yine bundandır yalnızlığı bu denli sevişim.
ama bu defa;
bu defa kanınla canınla,
etinle kemiğinle,
Çektiğim acılar kadar gerçeksin.
Ve sanki yaşattığın mutluluklar kadar sonsuz.
Dalgalı siyah saçlarının arasından kocaman bakışların,
Mükemmelliyeti resmeden kusursuz yüz hatların,
Tüm kompozisyon aynı bal ağızla harika bir yerinden bölünmüş masalı hatırlatıyor..
Ne gerek var ki hatırlatmana..
Nasıl unuturum o acımasız havaalanındaki gamzenle süslenmiş yorgun bakışını?
Nasıl düşünebilirdim o kömür gözlerinle ta içimde yanarken bu masalın sonlanacağını?
Şimdi eski sevgilim
Şimdi ebedi aşkım
Şimdi çok soru var cevaplanmayı bekler,
Yarım kalmış bir masal var mutlu son ister.
Lakin canımın içi, biraz daha bekleyiversinler..
Bilirim uzaklardan geldin yorulmuşsundur sen.
Şimdi lütfen hiç bir soruya cevap verme,
Hiç bir şey anlatma bana.
Sadece gel şöyle yanıbaşıma sarıl boynuma.
Sadece uyu dinlen yüreğimin ateşi
Kollarımın arasında.."
Sonrasında tek hatırladığım temiz siyah saçlarla kaplı öptüğüm bir alın.
Sabah uyanmışım ayağımda bir yanık izi ve kolaramın arasında larcivert yastığım..
Yanık izi yastığım ve ben
Böyle bahtiyarım.