herşeyin sonuna geldiğini bildiğinde bile kendini kandırmaya çalışırsın..yapamasan da denersin..sonuç değişir mi hayat bu kadar kötüyken,insanlar bu kadar zalim, acımasız, duygusuzken.. güvensiz, anlayışsız, önyargılıyken...bazen herşey gözümüzün önündeyken bile göremeyiz..hatalar da böyle yapılmaz mı zaten?off ne zormuş büyümek, hayata karşı ilk adımları atmak..herşey ilk sözcükleri söyleyebilmek gibi mutluluk vermiyormuş..herkesi kendin gibi görüp güvenmek değilmiş hayat..zamanla yaralar, o yaralar zamanla güçlendirir bizi..
Ve evet!! bu hayatta çelme takanlar oldu..hiç biri bu zamana kadar başaramadı beni düşürmeyi,dizimi yaralamayı..evet kalbim az çok hasarlı..işte beni güçlü kılan tek ilacım da bu..ve işte yine ayaktayım..yine güçlü,yine kendimle başbaşayım